Coco Chanel: Το ωραιότερο δώρο που μου χάρισε ο Θεός, ήταν να μη μου επιτρέψει να αγαπήσω όποιον δεν με αγαπά...

Η θρυλική ντίβα της μόδας, έζησε θυελλώδεις έρωτες, αγάπησε & αγαπήθηκε χωρίς όμως να χαριστεί σε κανέναν.-Aπό τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Η Coco Chanel, αν και έχει φύγει από τη ζωή εδώ και 45 χρόνια, με την καινοτόμο φιλοσοφία της για τη μόδα, για τη ζωή και με το ανατρεπτικό στυλ που έδωσε μέσα από τις δημιουργίες της...άφησε εποχή!

Για τη σπουδαία εκείνη γυναίκα - που δικαίως έχει αναδειχθεί ως ένα από τα “ιερά τέρατα” του 20ου αιώνα-  έχουν γραφτεί τόνοι μελάνης.

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η ζωή της θυμίζει το παραμύθι της Σταχτοπούτας, με τη διαφορά ότι η φτωχή αυτή αγροτοπούλα- η οποία έμαθε την τέχνη της μοδίστρας σε ένα μοναστήρι - στάθηκε η ίδια ο ωραίος πρίγκιπας του εαυτού της.

Η Gabrielle Chanel - γνωστή ως Coco Chanel- γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου του 1883. To περίφημο ψευδώνυμο “Coco” προέκυψε  το 1905. Σε μια παράστασή της, στη μουσική σκηνή La Rotande μιας επαρχιακής πόλης, τραγούδησε το “Qui qu’a vu Coco, dans le Trocadero”. Και από τότε είναι η “Coco”...

Μεγαλώνει σε ένα γαλλικό ορφανοτροφείο αντιμετωπίζοντας αρκετά  δύσκολα παιδικά χρόνια.Η λέξη “μοναξιά” είναι αντιπροσωπευτική για εκείνη την περίοδο της ζωής της...

Ωστόσο, η ζωή της εκκεντρικής ντίβας της μόδας, εκτός από “ράψιμο”, είχε και πολλούς θυελλώδεις έρωτες… Η Chanel μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα όμορφη, η αίγλη της προσωπικότητά της όμως, την έκανε άκρως γοητευτική και σαγηνευτική. Αν και δεν  παντρεύτηκε ποτέ, αγαπήθηκε από σημαντικούς άντρες της εποχής – που ανήκαν σε κάποια ανώτερη κοινωνικά τάξη. "Το ωραιότερο δώρο που μου χάρισε ο Θεός, ήταν να μη μου επιτρέψει να αγαπήσω όποιον δεν με αγαπά" έλεγε χαρακτηριστικά. O Paul Morand στο βιβλίο του "Η αύρα της Chanel" μιλά για τους άντρες της ζωής της - εραστές και συνεργάτες-. Χαρακτηριστικό στοιχείο στις σχέσεις της είναι ο δυναμισμός της και πως δεν χαρίζεται σε κανέναν.

Δεν είναι διόλου τυχαίο, πως συσχετίστηκε με το μοντέρνο κίνημα– καλλιτέχνες που όπως εκείνη, ήθελαν να σπάσουν τους παλαιούς κωδικούς και να βρουν τρόπο να εκφράσουν τον εαυτό τους. Ανάμεσά τους ο Sergei Diaghilev, ο  Pablo Picasso , ο Igor Stravinsky και ο Jean Cocteau.

Για τον Boy Capel -μέλος της αγγλικής υψηλής κοινωνίας - περιγράφει :Ήταν ένα από τα λιοντάρια του Λονδίνου. Για μένα υπήρξε ο πατέρας μου, ο αδερφός μου, όλη μου η οικογένεια.” Για εκείνη είναι ο μοναδικός άντρας που αγάπησε και που ποτέ δεν ξέχασε και θεωρούσε τον εαυτό της τυχερό που τον γνώρισε.  Ένοιωθε απίστευτο θαυμασμό για τη δυναμική του προσωπικότητα και για το ότι ξεχώριζε από τους άλλους νεαρούς της ηλικίας του.

Για το Δούκα του Westminster λέει η Coco :“Μείναμε φίλοι. Τον αγάπησα, ή πίστευα πως τον αγαπούσα, που είναι το ίδιο. Ο Westminster είναι η προσωποποίηση της αβροφροσύνης και της ευγένειας. Ανήκει στα τελευταία δείγματα μιας γενιάς καλοαναθρεμμένων ανθρώπων... Είναι η ενσάρκωση της απλότητα, ο πιο συνεσταλμένος άντρας που έχω δει ποτέ... Του άρεσε επειδή ήμουν Γαλλίδα. Οι Αγγλίδες είναι κτητικές και κρύες. Οι άντρες κουράζονται και πλήττουν μαζί τους.”  Ήταν 44 ετών ο Δούκας, όταν γνωρίστηκαν. Δεν είχε μόνο τον τίτλο του πλουσιότερου άντρα της Βρετανίας, αλλά και του καρδιοκατακτητή. Η Coco τον ερωτεύτηκε βαθιά και έζησε μαζί του για δέκα ολόκληρα χρόνια. Για τον  Picasso παραδέχεται πως της άρεσε ως άντρας αλλά στην πραγματικότητα αυτό που την γοήτευε ήταν η ζωγραφική του, από την οποία δεν καταλάβαινε τίποτα- όπως λέει. “Με είχε πείσει και μου άρεσε να πείθομαι. Για μένα ο Πικάσο είναι ο πίνακας των λογαρίθμων... Η φιλία μου γι’αυτόν διατηρείται αταλάντευτη. Νομίζω πως είναι αμοιβαίο. Δεν έχουμε αλλάξει, παρ’όλες τις ανατροπές.” Συνεργάστηκαν την περίοδο 1924-1928 όταν δούλεψε ως σχεδιάστρια κουστουμιών για τον Sergei Diaghilev (ιδρυτή και σκηνοθέτη των “Ballet Russes”).Για  τον Sergei περιγράφει η Κοκό “ήταν ο πιο ευχάριστος φίλος. Αγαπούσα τη βιασύνη του να ζήσει, μου άρεσαν τα πάθη του, τα κουρέλια του, που έρχονταν σε τόση αντίθεση με τη φήμη του περί πολυτελούς ζωής, τις μέρες του χωρίς να τρώει, τις νύχτες τους να κάνει πρόβες, καθηλωμένος σ’ένα κάθισμα της πλατείας, ξοδεύοντας και την τελευταία του δεκάρα για να ζήσει μια ωραία παράσταση...”ωστόσο γι’αυτήν ήταν περισσότερο αγάπη απ’ότι φιλία. Εμφανίστηκε στη ζωή μου τη στιγμή της μεγαλύτερης θλίψης μου :η θλίψη του άλλου τη τραβάει, όπως ορισμένα αρώματα τις μέλισσες... Η Μίσια μου έδωσε αμέτητρητους λόγους να την αγαπήσω. Είναι πλάσμα σπάνιο, που δεν θα μπορούσε να αρέσει παρά μόνο στις γυναίκες και σε κάποιους καλλιτέχνες.” Μέσα από αυτά τα λόγια φαίνεται ο θαυμασμός και η αγάπη της προς εκείνη.

Ο Paul Iribe - Γάλλος σχεδιαστής και ντεκορατέρ - ήταν για τη Σανέλ ο πιο περίπλοκος άντρας που γνώρισε ποτέ. Εκείνος, από τη μεριά του την  “κατηγορούσε” ότι δεν ήταν απλή. “Δεν καταλαβαίνω, γιατί χρειάζεσαι τόσα πολλά δωμάτια... Τί σημαίνουν όλα αυτά τα αντικείμενα; O τρόπος που ζεις σε καταστρέφει οικονομικά. Τί σπατάλη!” της έλεγε. Είχαν μια σχέση πάθους μεταξύ τους.

Ο έρωτας της Coco με τον διάσημο συνθέτη Igor Stravinsky  - είναι γνωστός. Γνωρίζονται ενώ εκείνος ήταν ήδη παντρεμένος. Ο γάμος του, ωστόσο,  δεν τον εμποδίζει σε τίποτα να τη φλεράρει . Εκείνη, μάλιστα προσπαθεί να τον αποθαρρύνει λέγοντάς του :”Eίστε παντρεμένος, Ίγκορ. Όταν η γυναίκα σας η Catherin το μάθει...”, εκείνος της απαντά “Το ξέρει ότι σας αγαπώ. Σε ποιόν άλλο, εκτός από εκείνη, θα μπορούσα να εμπιστευτώ κάτι τόσο σοβαρό;”

"Θα μπορούσα να δώσω ένα κοντσέρτο στην αίθουσα Γκαβώ, μου εμπιστεύτηκε μια μέρα ο Στραβίνσκι, αλλά δεν έχω αρκετά χρήματα για την εγγύηση. Του απάντησα ότι το αναλάμβανα εγώ. Κάλεσα τον Ανσερμέ. Το θέμα τακτοποιήθηκε. (...) Ο Stravinsky μου έμαθε μουσική. Τα λίγα που ξέρω σ`αυτόν τα οφείλω. Μου μιλούσε για τον Wagner , για τον Beethoven, που ήταν ο εφιάλτης του, για τη Ρωσία."

Όπως εκμυστηρεύεται η Chanel στον Paul Morand, η φίλη της Μίσια δεν ενέκρινε τη σχέση της με τον Stravinsky. Σε τηλεγράφημα του λέει “Η Κοκό είναι μια μοδιστρούλα που προτιμά τους μεγάλους δούκες από τους καλλιτέχνες.” Αυτή η περιπέτεια, μεταμόρφωσε τον Ίγκορ από άνθρωπο μαζεμένο και συνεσταλμένο σε κατακτημένο και κατακτητή. “Όπως πολλοί μουσικοί, ο Ιγκόρ έγινε καταπληκτικός επιχειρηματίας, με πλήρη συναίσθηση των καλλιτεχνικών του δικαιωμάτων και ικανός να υποστηρίξει τα συμφέροντά του.»

Η ταινία  «Κοκό Σανέλ και Ιγκόρ Στραβίνσκι» του Γιαν Κούνεν που είναι βασισμένη στη μυθιστορηματική βιογραφία του Κρις Γκρίνχαλτζ «Coco and Igor» (εκδόσεις «Εμπειρία εκδοτική»), η ταινία με τους Μαντς Μίκελσεν και Αννα Μουγκλαλίς έφερε στο προσκήνιο τον θυελλώδη έρωτα της Κοκό Σανέλ και του Ιγκόρ Στραβίνσκι.

Σύμφωνα με το έργο, όταν η Coco, διάσημη πια, τον ξαναβλέπει να προσπαθεί να τα φέρει βόλτα με την πολυμελή οικογένειά του, τον καλεί, μαζί με την άρρωστη γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά τους, να εγκατασταθούν στην εξοχική της έπαυλη. Αδιαφορώντας για την παρουσία της συζύγου κάτω από την ίδια στέγη, η Σανέλ θα αποπλανήσει τον Στραβίνσκι σε μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Ο οίκος Chanel , ωστόσο, χαρακτήρισε ανυπόστατη φημολογία το ειδύλλιο.    

Μελετητές του Stravinsky επιμένουν ότι ο κινηματογραφικός Igor είχε ελάχιστη σχέση με τον πραγματικό συνθέτη. Αναφέρεται ότι ο συνθέτης λανθασμένα παρουσιάζεται εξαρτημένος από τη γυναίκα του -η οποία επιμελείται τα μουσικά του κείμενα- όπως και από την ερωμένη του -η οποία φέρεται να αποτελεί πηγή έμπνευσής του.

Στο Παρίσι του 1913, η Coco Chanel , ανερχόμενη σχεδιάστρια μόδας, πρωτοσυναντά τον Ρώσο συνθέτη Igor Stravinsky στην πρεμιέρα του έργου του «Ιεροτελεστία της Ανοιξης». Πρόκειται για ένα μπαλέτο που έμελλε να επικριθεί από το κοινό της εποχής, που δεν ευνοούσε οποιονδήποτε μοντερνισμό στην κλασική μουσική.

Ο Stravinsky ήταν σημαντικός μουσικός συνθέτης του 20ού αιώνα. Το πολύπλευρο έργο του καθώς και οι παραδοξότητες ορισμένων εκφραστικών επιλογών του, προκάλεσαν έντονες αντιπαραθέσεις στον κόσμο της λόγιας σύγχρονης μουσικής.klik