Nights in White Satin | Mία από τις ωραιότερες ερωτικές μπαλάντες όλων των εποχών

Ένα παλιό ερωτικό τραγούδι με διαχρονική αξία για έναν παθιασμένο έρωτα.-Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Night in White Satin 

Είναι ίσως η καλύτερη μπαλάντα όλων των εποχών...

`Eνα παλιό ερωτικό τραγούδι  των The Moody Blues σε στίχους Τζάστιν Χέιγουορντ που κυκλοφόρησε στο άλμπουμ τους Days of Future Passed.  To 1967 έγινε η πρώτη κυκλοφορία του  και έφτασε στο Ν^o19 των τσαρτ της Αγγλίας. Πέντε χρόνια αργότερα επανακυκλοφορεί μαζί με το Hey Jude των Beatles και το Layla των Derek and the Dominos, φτάνοντας στο Ν^o2 του περιοδικού Billboard magazine. Στην Αμερική δε,έφτασε στην κορυφή!

Μπορεί να γράφτηκε πολλά χρόνια πριν, ωστόσο παραμένει διαχρονικό... Και να φανταστεί κανείς ότι ο στιχουργός του ήταν μόλις 19 ετών όταν το εμπνεύστηκε από την αγαπημένη του που του έδωσε για δώρα μεταξένια σεντόνια...

Στίχοι που μιλούν στην ψυχή εκείνων που έζησαν έναν παθιασμένο έρωτα...

Nights in white satin

Never reaching the end,
Letters Ive written,Never meaning to send.
Beauty Id always missed,With these eyes before,
Just what the truth is,I cant say anymore…
Cause I love you,Yes, I love you,Oh, how, I love you.
Gazing at people,Some hand in hand,
Just what Im going thru,They can understand.
Some try to tell me,Thoughts they cannot defend,
Just what you want to be,You will be in the end,
And I love you,Yes, I love you,
Oh, how, I love you.Oh, how, I love you.
Nights in white satin,Never reaching the end,
Letters Ive written,Never meaning to send.
Beauty Id always missed,With these eyes before,
Just what the truth is,I cant say anymore.
Cause I love you,Yes, I love you,
Oh, how, I love you.Oh, how, I love you…

Νύχτες σ` άσπρο μετάξι

Νύχτες σ’ άσπρο μετάξι, δεν τελειώνουν ποτέ,

Γράμματα που έγραψα, για να μη στείλω ποτέ.

Τέτοια ομορφιά πως μπόρεσα να μη δώ

Ποια ειν’ η αλήθεια, δεν μπορώ πια να βρω.

Που σ’ αγαπάω, ναι σ’ αγαπάω, πόσο σ’ αγαπάω

Κοιτάω τον κόσμο, κάποιους χέρι με χέρι

αυτό που περνάω κανείς δεν το ξέρει

Κάποιοι μου λένε, σκέψεις όλο τρέλλα

Ό,τι να γίνεις θες, θα γίνεις μια μέρα

Και σ’ αγαπάω, ναι σ’ αγαπάω,

πόσο σ’ αγαπάω, πόσο σ’ αγαπάω.

Νύχτες σ’ άσπρο μετάξι, δεν τελειώνουν ποτέ,

Γράμματα που έγραψα, για να μη στείλω ποτέ.

Τέτοια ομορφιά πως μπόρεσα να μη δώ

Ποια ειν’ η αλήθεια, δεν μπορώ πια να βρω.

Που σ’ αγαπάω, ναι σ’ αγαπάω,

πόσο σ’ αγαπάω, ναι σ’ αγαπάω.

Που σ’ αγαπάω, ναι σ’ αγαπάω,

πόσο σ’ αγαπάω, ναι σ’ αγαπάω

Ανάσανε βαθιά

τον μαζεμένο πόνο

φώτα δες χαμηλώνουν

σε όλο το χώρο

Κόσμος της γκαρσονιέρας

αναπωλεί και θρηνεί

άλλη μια ‘χρηστη μέρα

χαμένη κι αυτή

Παθιασμένοι εραστές

παλεύουν σαν ένα

Ο μοναχικός έρωτα ζητά

μα δε βρίσκει κανένα

Η λεχώνα σηκώνει

και βυζαίνει το γιο της

Γερασμένοι πολίτες

θεν` να ξανάρθει η νιότης

Κρυόκαρδη σφαίρα

που τη νύχτα κυβερνά

Αφαιρεί τα χρώματα

από τη ματιά

Το κόκκινο κάνει γκρι

το κίτρινο λευκό

αλλά κρίνουμε ‘μείς

ποιο είν’ το σωστό

Και

αυταπάτη ποιό

klik