Μπήκε αιμόφυρτη στο ταξί... της είπα να περάσει έξω... Εσύ τι θα έκανες;»
Ελένη Παγκαλιά |toperiodiko
οδηγός του ταξί, κατά δήλωσή του, της είπε να περάσει έξω. Μετά από λίγο η γυναίκα ξεψύχησε.
Ξέρουμε γιατί το 86χρονο κτήνος την πυροβόλησε και την σκότωσε. Το έχουμε δει πια πολλές φορές μπροστά μας, το έχουμε αναλύσει σε άρθρα και ποστ στα social media. Το ζούμε διαρκώς ως απειλή. Την δολοφόνησε γιατί ως άντρας ένιωθε πάντα ότι μπορεί να το κάνει. Ένιωθε πάντα ότι το σώμα μιας γυναίκας είναι υποχείριό του. Ως αντιπτέραρχος ίσως να ένιωθε ότι υποχείριά του ήταν και τα σώματα των φαντάρων που είχε υπό τις διαταγές του. Αλλά ξαναγυρίζουμε στην ταυτότητα «άντρας». Γιατί ως άντρας, πρωτίστως, την δολοφόνησε. Στο σπίτι τους. Στη γειτονιά τους. Στον χώρο που ένιωθε οικεία να μεταχειρίζεται την γυναίκα «του» όπως θέλει. Για τους γείτονες υπάρχει δικαιολογία -διάβασα κάπου μια δηλωσή τους ότι μάλωναν γιατί ήταν απαιτητική. Για τους άντρακλες Ελληνάρες υπάρχει δικαιολογία -ήταν Βουλγάρα (κλείνοντας όλο νόημα το μάτι). Για τους φιλήσυχους πολίτες, αυτούς που δεν μίλησαν πάλι ποτέ, υπάρχει δικαιολογία -το κάθε ζευγάρι να λύσει μόνο του τα προβλήματά του.
Αυτό που δεν ξέρουμε είναι γιατί ο οδηγός ταξί τής είπε να περάσει έξω. Ίσως περίμενε τον πελάτη που τον κάλεσε και ήθελε να είναι σωστός επαγγελματίας. Ίσως σκέφτηκε ότι θα λερωθεί το αυτοκίνητό του από το αίμα και δεν είχε λεφτά να το καθαρίσει. Ίσως…ποιος ξέρει.. Έχουμε μάτια και βλέπουμε όμως. Κλείνουμε τα μάτια και νιώθουμε. Βλέπουμε και νιώθουμε το ύφος του στις δηλώσεις που κάνει on camera και καταλαβαίνουμε ότι δεν ένιωσε την παραμικρή παρακίνηση να βοηθήσει την αιμόφυρτη γυναίκα. Κάνει δηλώσεις για μια δολοφονημένη γυναίκα και το μόνο που αποπνέει το σιχαμένο ύφος του είναι ότι πρόκειται απλά για μια δολοφονημένη γυναίκα. Αυτό μας λέει. Ότι είναι απλά μια δολοφονημένη γυναίκα. Σαν τις τόσες για τις οποίες διαβάζουμε κάθε μέρα πια. Σαν τις τόσες που μπορεί να δολοφονηθούν ανά πάσα στιγμή. Σαν αυτές που καλά να πάθουν τελικά, ας πρόσεχαν. Το σημείο κλειδί στις δηλώσεις του απάνθρωπου αυτού κτήνους είναι η ερώτηση προς τους δημοσιογράφους και το κοινό: «Εσύ τι θα έκανες;» Εκείνη την ώρα κανένας δημοσιογράφος δεν του απάντησε κάτι. Κανένας δεν είπε ότι θα έκανε κάτι διαφορετικό. Κανένας δεν τον έβρισε, δεν τον ρώτησε γιατί την έδιωξε από το αυτοκίνητο, γιατί την πέταξε αιμόφυρτη έξω. Εκείνη την ώρα όλοι οι δημοσιογράφοι (δεν παρατήρησα αν ήταν και γυναίκες που κρατούσαν κάποιο μικρόφωνο), κουνούσαν μάλλον συγκαταβατικά το κεφάλι, σχεδόν συμπαραστεκόμενοι στο δράμα του οδηγού που λερώθηκε το ταξί του από το αίμα μιας Βουλγάρας συζύγου.
«Εσύ τι θα έκανες;» -αυτό είναι το αμείλικτο ερώτημα. Και πρέπει να το σκεφτόμαστε κάθε μέρα. Κάθε λεπτό. Να είμαστε προετοιμασμένες -και προετοιμασμένοι- όταν μια γυναίκα βρεθεί αιμόφυρτη μπροστά μας, όταν μια γυναίκα μάς εκμυστηρευτεί ότι κακοποιείται, όταν μια γυναίκα μάς πάρει τηλέφωνο και από τους λυγμούς ή τις κραυγές δεν ακούμε τη φωνή της. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένες όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τέτοιους άντρες, τέτοιους ταξιτζήδες, τέτοιους δημοσιογράφους. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένες διαρκώς να ερχόμαστε μπροστά στο πρόσωπο του κτήνους. Αλλά πιο πολύ από προετοιμασμένες πρέπει να είμαστε έτοιμες να το σταματήσουμε όλο αυτό. Οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί, οι κακοποιήσεις δεν μπορούν να είναι πλέον καθημερινός εφιάλτης μας. Πιο πολύ από προετοιμασμένες πρέπει να είμαστε έτοιμες -και έτοιμοι- να τσακίσουμε την πατριαρχία σε κάθε της έκφανση, να τσακίσουμε την χειραγώγηση και βία εκ μέρους του κάθε ισχυρού, να τσακίσουμε ό,τι μας κάνει να νιώθουμε διαρκώς απειλή και μας εκμεταλλεύεται.
Σήμερα συμπληρώθηκαν έξι μήνες από την δολοφονία του/της Zak/Zackie. Και για άλλη μια φορά συνειδητοποιούμε ότι τον θάνατό του τον επέφεραν πολλοί ακόμα τριγύρω – από την Γλάδστωνος μέχρι το Ελληνικό ο δρόμος είναι γεμάτος με ματωμένα χέρια, χέρια που υποβαστάζουν δολοφόνους γυναικών και θηλυκοτήτων.
Το ότι ο αντιπτέραρχος αυτοπυροβολήθηκε και κατέληξε και αυτός είναι μια είδηση που δεν με αφορά
Ταξιτζής περιγράφει στην κάμερα τις σκηνές που ακολούθησαν του πυροβολισμού στο Ελληνικό, όταν η γυναίκα μπήκε στο ταξί του για να σωθεί.
Protagon.gr
Επικαιρότητα
Ελλάδα
Πολιτική
Βαβέλ
Οικονομία
Κόσμος
ΡΑΝΤΑΡ
Πολιτισμός
Sport
Περιβάλλον
Απόψεις
Γνώμες
Ιδέες
Blogs
Σκίτσα
Μούφαnet
Θέματα
Magazine
Focus
Αυτοκίνητο
Επιστήμη & Τεχνολογία
Υγεία
City Life
FlashBack
Συμβαίνουν
Ταξίδια
Galleries
Εικόνες
Videos
Αναγνώστες
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
fast track
|ΙΝΤΙΜΕΝΕWS/CreativeProtagon
Γνώμες
Ματωμένο ταξί μέσα-έξω
Στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης η γυναίκα μπήκε αιμόφυρτη στο ταξί. «Με
σκότωσε» είπε στον οδηγό. «Περάστε έξω, κυρία μου» της απάντησε ο
βιοπαλαιστής που τώρα έχει να πλύνει και το αυτοκίνητο. Μέσα-έξω
παρακαλώ...
Κώστας Γιαννακίδης
Κώστας Γιαννακίδης
21 Μαρτίου 2019, 18:55
facebook twitter
16
email
«Μέσα στα αίματα είναι το αυτοκίνητο. Μέσα-έξω». Καλά έκανε και το
διευκρίνισε ο συμπαθής ταξιτζής που είδε ξαφνικά μία αιμόφυρτη γυναίκα
να μπαίνει στο ταξί του. Αλλιώς πλένεις το αυτοκίνητο μέσα-έξω και
αλλιώς το περνάς από τη βούρτσα για ένα εξωτερικό πλύσιμο. Δεν είναι
μόνο τα διπλά λεφτά. Είναι και οι χαμένες ώρες μέχρι να φύγει το αίμα
από την ταπετσαρία. Και ποιος, δηλαδή, θα αποζημιώσει αυτόν τον άνθρωπο;
Η γυναίκα δέχθηκε τους πυροβολισμούς του συντρόφου της και κατάφερε να
συρθεί μέχρι τον δρόμο, αναζητώντας, μέσα σε μία θάλασσα από αίμα και
πανικό, τη σανίδα που θα την κρατούσε στη ζωή. Είδε το ταξί και μπήκε
μέσα. «Με σκότωσε» είπε στον ταξιτζή. «Περάστε έξω, κυρία μου» της
απάντησε αυτός και το επανέλαβε, σχεδόν γελώντας, στις κάμερες. Δεν
νομίζω να της είπε και «σιγά την πόρτα». Άλλη πόρτα διάβαινε η κυρία,
σιγά μην χτύπαγε την πόρτα του οχήματος.
Εγκλημα στο Ελληνικό – Ο ταξιτζής διηγείται: «Η γυναίκα μού είπε “με
σκότωσε” – της είπα να περάσει έξω»
Πατήστε εδώ
Αλλά, συγγνώμη, τι άλλο να της έλεγε ο βιοπαλαιστής της ασφάλτου;
Πρώτον, το όχημα ήταν μισθωμένο και περίμενε πελάτη. Δεύτερον, ένας
πελάτης που αιμορραγεί είναι κομματάκι δύσκολο να πληρώσει. Και άντε
τώρα να τρέχεις στα επείγοντα και μετά να περιμένεις να πληρωθείς. Σιγά
μην πληρωθείς. Γυρίζεις άδειος, δεν μπορείς να πάρεις πελάτη γιατί είναι
το ταξί ματωμένο, έχεις και το πλυντήριο. Ενδεχομένως να έπρεπε και να
παραδώσεις στον συνεταίρο, να πας για φαγητό, να πάρεις μια ανάσα ρε
φίλε.
«Περάστε έξω, κυρία μου». Και εκείνη βγήκε, μαζί με την ψυχή από το σώμα
της. Ενδεχομένως, αν μπορούσε να μιλήσει, να άλλαζε το «Με σκότωσε» σε
«Με σκότωσαν». Αλλά και αυτό θα ήταν βαρύ και άδικο για τον ανθρωπάκο
της διπλανής πόρτας, τον μεροκαματιάρη που δεν θέλει μπελάδες και όμως
του έκατσε η στραβή και πέρασε ένα απόγευμα πετώντας ξένο αίμα από την
κίτρινη πόρτα.
Ταράχθηκε, λέει. Και δεν σήκωσε το τηλέφωνο να ειδοποιήσει ένα
ασθενοφόρο, κάποιον τέλος πάντων να έρθει. Καλά έκανε, δεν υπήρχε λόγος.
Μπορεί και να το είπε στη γυναίκα που έβαφε κόκκινο το πεζοδρόμιο. «Δεν
υπάρχει κράτος, μαντάμ» Πηγή: Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου