Ο ιός που μολύνει τη Δημοκρατία

Προσπαθώντας να κερδίσεις τη δυστοπία που μας πολιορκεί, παλεύεις καθημερινά με νέες δυσκολίες, διαφορετικές από αυτές που είχαμε συνηθίσει.

• 
  

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΛΩΣΣΑΣ

Πάντα πολεμούσαμε το άγχος, τα στραβά, την πίεση στη δουλειά, τις αφραγκίες, τα προβλήματα υγειάς, τις καταπιεστικές σχέσεις, την καθημερινότητα, ακόμα και τις ερωτικές απογοητεύσεις. Μα τώρα όλα αυτά που κάποτε έμοιαζαν απλά κομμάτια της ζωής, σαν να γιγαντώθηκαν. Σαν να μας παρά κάθισαν στο σβέρκο.

Όλα ξαφνικά μπήκαν κάτω από το μεγεθυντικό φακό και μοιάζουν τεράστια. Ανίκητα. Όλοι σε αυτόν τον περίεργο χρόνο που πέρασε ένιωσαν κάποια στιγμή να σπάνε. Κι ας στάθηκαν ξανά στα πόδια τους κι ας βρήκαν δύναμη να συνέλθουν, κάποια στιγμή  ένιωσαν να σπάνε.

Όλοι, ακόμα και όσοι απέφευγαν να παραδεχτούν στο παρελθόν ότι κάπου βρήκαν δυσκολίες, τώρα νιώθουν ελεύθεροι ότι μπορούν να πουν «έχω πιεστεί» ή «περνάω δύσκολα». Και το λένε γιατί βλέπουν πως όλοι, λίγο πολύ, γύρω πιέζονται και αυτοί, άρα δεν είναι δείγμα προσωπικής αδυναμίας.

Αλλά είναι πολλά αυτά που σε πνίγουν. Κάπου λες ότι δεν το αντέχεις όλο αυτό που τρέχει δίπλα σου.
Περιορισμοί εδώ και ένα χρόνο. Κλείσιμο από τις 7 το απόγευμα στο σπίτι, μάσκα, μήνυμα, χαρτί για τη δουλειά. Και εκεί που πας να πεις «ως εδώ» μαθαίνεις για γνωστούς, συναδέλφους φίλους που πάλεψαν ή παλεύουν με το χτικιό και μαζεύεσαι. Αποφασίζεις να μην λειτουργήσεις εγωιστικά. Να νοιαστείς και για τους άλλους. Και βάζεις τη μάσκα, στέλνεις μήνυμα, δεν πας βόλτα, δεν βλέπεις φίλους και συγγενείς.

Αυτοπεριορίζεται όσο δεν πίστευες ποτέ ότι θα το κάνεις.
Τρέχεις να κλειστείς από τις 7 το απόγευμα, λες και αν μείνεις έξω θα είσαι αυτός που θα μολύνεις την κοινωνία. Το κάνεις όμως. Και γυρνάς σπίτι και προσπαθείς να μεγαλώσεις το δωμάτιο. Να ομορφύνεις τους τοίχους. Να ταξιδέψεις από τον καναπέ Να ανακτήσεις λίγο από τον αέρα που στερείσαι τόσους μήνες.

Και το προσπαθείς και το παλεύεις και μια κερδίζεις και μια χάνεις, αλλά λες ότι αντέχεις. Αφήνεις για αργότερα την καταστροφή που έρχεται στην οικονομία. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτός ο περιορισμός της προσωπικής ελευθερίας δεν θα μας αφήσει κουσούρι. Δουλεύεις εσωτερικά για να μην σου γίνει δεύτερη φύση το απαγορεύεται. Σκέφτεσαι πως όταν περάσει όλο αυτό, δεν θα αλλάζεις δρόμο μόλις βλέπω αστυνομικό μήπως και σου κόψει πρόστιμο.

Αλλά δεν είναι πάντα εύκολα. Την ώρα που έχεις βάλει τη ζωή σου σε παύση, βλέπεις γύρω σου κάποιοι να φέρνουν βράδυ Τσικνοπέμπτης τροπολογίες που παγώνουν τις κατεδαφίσεις στις παραλίες.
Βλέπεις τους γνωστούς προνομιούχους να  εμβολιάζονται εκτός σειράς και να μην «κουνιέται φύλλο».
Βλέπεις διάφορους «διάσημους» να κάνουν τριήμερα σε χειμερινά θέρετρα.
Μαθαίνεις ότι σε βίλες και σε σπίτια της «υψηλής κοινωνίας» οργανώνονται πάρτι με σεφ και ορχήστρες.
Βλέπεις αυτούς που αποφασίζουν τα περιοριστικά μέτρα να κάνουν βόλτες στα νησιά και να τρώνε με άλλους 30.
Βλέπεις να έρχονται νύχτα ρυθμίσεις που αλλάζουν το όριο για την απευθείας ανάθεση στις δημόσιες συμβάσεις.
Βλέπεις να καταγγέλλονται σημεία και τέρατα, άνθρωποι να μπαίνουν φυλακή, βιασμοί, κακοποιήσεις, ψέματα και ούτε ένας από ευθιξία να παραιτείται. Ούτε ένας!

Κάνεις υπομονή και φοράς τη μάσκα σου. Αν τη βγάλεις για να μιλήσεις, για να πεις ότι είμαι εδώ και σας βλέπω η απάντηση είναι μια.

Καταστολή. Βλέπεις αστυνομία παντού.
Βλέπεις τους γιατρούς να εκλιπαρούν για ενίσχυση του ΕΣΥ και τελικά να προσλαμβάνονται αστυνομικοί.
Βλέπεις τα νοσοκομεία για δεύτερη φορά να ξεπερνούν το όριο και τελικά να φτιάχνουν σώμα φύλαξης των Πανεπιστημίων. Βλέπεις τις ΜΕΘ να μην επαρκούν και να αγοράζονται περιπολικά.

Βλέπεις κάθε μέρα η κατάσταση να ξεφεύγει, νιώθεις κάθε μέρα και πιο πολύ πως η πανδημία έγινε χρυσή ευκαιρία για κάποιους.
Βλέπεις μπροστά στα μάτια σου να χτίζουν τον τοίχο για να σε οδηγήσουν σε αδιέξοδο.

Και λες φτάνει. Ως εδώ!

 2020mag.gr