Τόπος: Οδός Κανακάρη, μεταξύ Κολοκοτρώνη και Νικολάου έξω από την 1η Δ.Ο.Υ., στους κάδους απορριμάτων, γύρω από τους οποίους, ειρήσθω εν παρόδω, επικρατούσε κόλαση αφημένων χαρτοκιβωτίων και σκουπιδιών, αυτό όμως φαίνεται να μην αφορά τον απερχόμενο δήμαρχο που έτσι κι αλλιώς τα έχει φορτώσει στον κόκορα, έχοντας μάλλον συχαθή την πόλη του που κατά την άποψή του βρίθει από «χρυσαυγίτες».
Κατάσταση: Εξαθλιωμένος συνάνθρωπος μας ψάχνει να βρεί μέσα στα σκουπίδια κάτι που να είναι φαγώσιμο. Με κοιτάζει καθώς τον πλησιάζω και:
- Πεινάω, μου λέει ξεψυχισμένα, κοιτάζοντάς με με βλέμμα δαρμένου σκυλιού. Ντρεπόταν, ναι... Αισθανόταν και ενοχή για την πείνα του, αλλά πεινούσε.
- Περίμενε, μη φύγεις, του λέω έχοντας μέσα μου σπαράξει από το θέαμα που παρουσιάζει, αλλά κυρίως από τον ήχο της φωνής του.
Το τι έγινε στη συνέχεια δεν έχει καμμία σημασία. Μόνο που θα αναφέρω ότι ο κακόμοιρος αυτός συνάνθρωπος απεδείχθη ότι λιμοκτονούσε πραγματικά.
Σκέφτηκα μεταξύ άλλων και αυτό:
Όλες αυτές οι ορδές των ευπόρων, καλοθρεμμένων, υποψηφίων «Καλλικρατίδων», που κατεβαίνουν κατά αγέλες τη Νικολάου και όπου αλλού ξέρουν ότι υπάρχει αριθμός Πατρινών, κουστουμάροντας την αίγλη τους,
αυτοί που δεν τους λείπει ούτε και τους έλλειψε ποτέ το περίσσιο,
αυτοί που ξοδεύουν (επενδύουν) χιλιάδες ευρώ στον αγώνα τους για την αναρρίχησή τους στους θώκους της Τοπικής αυτοδιοίκησης και της Περιφέρειας,
αυτοί που μας ποζάρουν στα τοπικά κανάλια φληναφληματολογώντας, χωρίς να πείθουν ούτε τους εαυτούς τους, περί του πόσο απαραίτητοι μας είναι,
αυτοί που αύριο θα προεκτείνουν την σημερινή αυθάδεια σε κούφια αλλαζονεία βλαχοδήμαρχου,
αυτοί που σήμερα δήθεν μου χαμογελούν, εμένα του ψηφοφόρου, στην πραγματικότητα δείχνοντάς μου τα καλοακονισμένα δόντια τους,
ΑΣ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ:
την ψήφο μου, καθώς και την ψήφο των αληθινών μου φίλων, που είναι φίλοι μου γιατί παρά τις συνθήκες αισθάνονται ακόμα άνθρωποι, θα την έχει εκείνος που πρώτος θα αφαιρέση κάτι από τον προϋπολογισμό της προεκλογικής του καμπάνιας για να πάρει μια φρατζόλα ψωμί και λίγο φαΐ να τα δώση σε ένα από τους ανθρώπους αυτούς.
Την ψήφο των αληθινών ανθρώπων θα κάνω ό,τι μπορώ να την έχει εκείνος που θα αναλάβη την ευθύνη ότι αυτό το φαινόμενο θα εκλείψη για πάντα από τον τόπο που θα είναι στην ευθύνη του.
Την ψήφο των αληθινών ανθρώπων θα την έχει εκείνος που θα αποδείξη ότι είναι αληθινός άνθρωπος.
ΓΙΑΤΙ
Αληθινός άνθρωπος δεν είναι:
ο κάθε φαρισαίος μέλλων δημαρχίδης, που μας ζαλίζει τον έρωτα προσπαθώντας να μας πείση πόσο καλός χριστιανός είναι, συνωστιζόμενος κάθε Κυριακή πρωί με τους ομοίους του στον καθεδρικό, φιλώντας το χέρι όποιου παπά βρεθή μπροστά του, ιδίως αν πάρει το μάτι του την τηλεοπτική κάμερα, την ώρα που στα όρια του δήμου του υπάρχει τέτοια πείνα και εξαθλίωση,
ο κάθε προύχοντας, που επιδεικτικά και μεγαλόφωνα μας βεβαιώνει για τις χριστιανικές του αρχές και για την πίστη του -θεωρία δηλαδή επισκόπου, χωρίς όμως να μπορεί να κρύψη επαρκώς την καρδιά μυλωνά, κατά το γνωστό γνωμικό- όταν στην πράξη του ο καλός Σαμαρείτης δεν είναι παρά ένα συμβολικό πρόσωπο χωρίς αντίκρυσμα.
Εδώ σας θέλω κ.κ. υποψήφιοι να δώσετε τα στοιχεία της πολιτικής και του χριστιανικού ήθους σας, που διατυμπανίζετε.
Εδώ σας θέλω να μου δείξετε ότι σας αξίζει η ψήφος μας κι όχι γιαούρτι και σάπιες ντομάτες.
Άλλως δε είστε παρά χαλκοί ηχώντες ή κύμβαλα αλαλάζοντα.
ενας φιλος
___________________________
Αφιερωμένο, μεταξύ άλλων, στην «αξιομνημόνευτη»... Σοσιαλιστική μας κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου