Πόσο έμεινε η κάθε περιοχή της Ελλάδας κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό
Οι περιοχές που δεν υποδουλώθηκαν ποτέ και αυτές που έμειναν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για περισσότερα από 500 χρόνια
Μπορεί η 25η Μαρτίου 1821
να σηματοδοτεί την παλιγγενεσία του ελληνικού έθνους δεν είναι όμως η
ημερομηνία που απελευθερώθηκαν όλες οι περιοχές που απαρτίζουν σήμερα
την Ελλάδα.
Αντίστοιχα το 1453, χρονολογία που σηματοδοτεί το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν σημαίνει ότι το σύνολο του ελλαδικού χώρου βρέθηκε υπό τον έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το "400 χρόνια σκλαβιά" είναι ένας γενικός μέσος όρος καθώς υπήρχαν περιοχές που δεν υποδουλώθηκαν ποτέ , άλλες που βρέθηκαν μόνο 100 χρόνια κάτω από τον Οθωμανικό έλεγχο και άλλες που απελευθερώθηκαν μετά από 500 και χρόνια στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Στον χάρτη που επιμελήθηκε ο ArcGreek - τον οποίο τον ευχαριστούμε για την παραχώρηση χρήσης - παρουσιάζονται κατά προσέγγιση οι περιοχές και οι χρονολογίες οθωμανικής κατάκτησης ανά περιοχή με τις αντίστοιχες περιοχές και χρονολογίες απελευθέρωσης. Απο τις χρονολογίες προκύπτει και ο συνολικός χρόνος οθωμανικού ελέγχου, κατά προσέγγιση, ανά περιοχή της ελλαδικής επικράτειας.
Όπως μας ανέφερε ο δημιουργός του χάρτη πηγές του ήταν τόσο καταγραφές της ελληνικής ιστορίας π.χ. Βακαλόπουλος όπως και εγκυκλοπαιδικές πηγές.
Όπως φαίνεται από τον χάρτη σχεδόν όλη η Βόρεια Ελλάδας (σ.σ. με εξαίρεση τον σημερινό νομό Χαλκιδικής και μέρος αυτού της Θεσσαλονίκης) βρέθηκαν υπό οθωμανική κυριαρχία για περισσότερα από 500 χρόνια με τους νομούς Έβρου και Ροδόπης να είναι οι μόνοι που ξεπέρασαν τα 550 χρόνια. Λόγω γεωγραφικής θέσης ήταν η πρώτη περιοχή που οι Οθωμανοί κατέλαβαν στον ελλαδικό χώρο το 1362 και η τελευταία από την οποία αποχώρησαν το 1919.
Αντίθετα δεν υποδουλώθηκαν ποτέ τα Επτάνησα που βρίσκονταν την συγκεκριμένη περίοδο υπό τον έλεγχο Ιταλών και Γάλλων, η Μάνη και τα Σφακιά τα οποία όμως πλήρωναν φόρο υποτέλειας στην Πύλη.news247.
Αντίστοιχα το 1453, χρονολογία που σηματοδοτεί το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν σημαίνει ότι το σύνολο του ελλαδικού χώρου βρέθηκε υπό τον έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το "400 χρόνια σκλαβιά" είναι ένας γενικός μέσος όρος καθώς υπήρχαν περιοχές που δεν υποδουλώθηκαν ποτέ , άλλες που βρέθηκαν μόνο 100 χρόνια κάτω από τον Οθωμανικό έλεγχο και άλλες που απελευθερώθηκαν μετά από 500 και χρόνια στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Στον χάρτη που επιμελήθηκε ο ArcGreek - τον οποίο τον ευχαριστούμε για την παραχώρηση χρήσης - παρουσιάζονται κατά προσέγγιση οι περιοχές και οι χρονολογίες οθωμανικής κατάκτησης ανά περιοχή με τις αντίστοιχες περιοχές και χρονολογίες απελευθέρωσης. Απο τις χρονολογίες προκύπτει και ο συνολικός χρόνος οθωμανικού ελέγχου, κατά προσέγγιση, ανά περιοχή της ελλαδικής επικράτειας.
Όπως μας ανέφερε ο δημιουργός του χάρτη πηγές του ήταν τόσο καταγραφές της ελληνικής ιστορίας π.χ. Βακαλόπουλος όπως και εγκυκλοπαιδικές πηγές.
Όπως φαίνεται από τον χάρτη σχεδόν όλη η Βόρεια Ελλάδας (σ.σ. με εξαίρεση τον σημερινό νομό Χαλκιδικής και μέρος αυτού της Θεσσαλονίκης) βρέθηκαν υπό οθωμανική κυριαρχία για περισσότερα από 500 χρόνια με τους νομούς Έβρου και Ροδόπης να είναι οι μόνοι που ξεπέρασαν τα 550 χρόνια. Λόγω γεωγραφικής θέσης ήταν η πρώτη περιοχή που οι Οθωμανοί κατέλαβαν στον ελλαδικό χώρο το 1362 και η τελευταία από την οποία αποχώρησαν το 1919.
Αντίθετα δεν υποδουλώθηκαν ποτέ τα Επτάνησα που βρίσκονταν την συγκεκριμένη περίοδο υπό τον έλεγχο Ιταλών και Γάλλων, η Μάνη και τα Σφακιά τα οποία όμως πλήρωναν φόρο υποτέλειας στην Πύλη.news247.
1 σχόλιο:
Στις 15 Μαρτίου 1838,
με διάταγμα του Όθωνα, ορίστηκε αυθαίρετα η έναρξη της
Ελληνικής Επανάστασης του Εικοσιένα στις 25 Μαρτίου.
Η Επανάσταση άρχισε πριν τις 25 Μαρτίου και ο Π. Π. Γερμανός δεν σήκωσε
τη σημαία της Επανάστασης στη μονή της Αγίας Λαύρας στις 25 Μαρτίου,
γιατί την ημέρα αυτή δεν βρισκόταν στην Αγία Λαύρα, αλλά στα Νεζερά
(Αίγιο) της Αχαΐας, όπως ο ΙΔΙΟΣ γράφει στα απομνημονεύματά του.
Το
πλάσιμο του μύθου έχει την
αφετηρία του στη μετάβαση των δύο Επισκόπων Παλιών Πατρών Γερμανού και
Κερνίτσης Προκόπιου μαζί με τους προεστούς της Αχαΐας, από τα Καλάβρυτα
στη Μονή της Αγίας Λαύρας στις 10.3.1821, που έγινε αποκλειστικά και
μόνο για την ασφάλειά τους, να κρυφτούν.
Ο Π. Πατρών Γερμανός μάλιστα, στη σύσκεψη του Aιγίου,
ΔΙΑΦΩΝΗΣΕ με την επαναστατική στρατηγική των Φιλικών. Όταν στις 21
Μαρτίου δίνονταν οι μάχες στους δρόμους της Πάτρας με αρχηγό τον
τσαγκάρη Παναγιωτάκη Kαρατζά, ο Γερμανός με τους προεστούς, κρυβόταν στη
μονή Ομπλού. Εκεί δολοφόνησαν τον Καρατζά, λίγους μήνες μετά στις 4
Σεπτέμβρη, οι Kουμανιωταίοι, άνθρωποι δικοί του (Βλ. N. Bαρδιάμπαση, Π.
Kαρατζάς: ο τσαγκάρης που ξεκίνησε την Eπανάσταση του 1821,
«Eλευθεροτυπία», 3-7-1993).
Είναι γνωστό, πως σε προγενέστερες ημερομηνίες είχαν
ξεσηκωθεί τα Καλάβρυτα, η Βοστίτσα, η Καρύταινα, η Καλαμάτα, το Γύθειο,
τα Σάλωνα και ο Πραστός.
Όμως, ύστερα από 19 χρόνια, πρόκριτοι
και αρχιερείς διαστρέβλωσαν τους πραγματικούς λόγους της μετάβασης
αυτής. Απέδωσαν την άφιξη του Γερμανού
και των άλλων, στις 10.3.1821, στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, στην
κήρυξη της Επανάστασης και έπλασαν το μύθο της ύψωσης της σημαίας της
Επανάστασης στη μονή της Αγίας Λαύρας από τον Π.Π. Γερμανό στις 25
Μαρτίου.
Κίνητρο του μύθου αυτού ήταν να περιβληθούν οι προεστοί και το ανώτερο ιερατείο, με την τιμή ότι αυτές
είχαν αρχίσει τον Αγώνα και είχαν πρωτοστατήσει σ’ αυτόν, και να
μοιραστούν έτσι τη δόξα από τους πραγματικούς αγωνιστές και δημιουργούς
του Εικοσιένα και της Εθνικής Παλιγγενεσίας.
Ο μύθος του ελληνοχριστιανισμού και του "Θεού της Ελλάδος" απαιτούσε για
την Επανάσταση, μια ιερή ημερομηνία όπως αυτή του Ευαγγελισμού, ένα
μοναστήρι και έναν επίσκοπο.
O ίδιος ο Π. Πατρών Γερμανός δεν αναφέρει λέξη
στα απομνημονεύματά του, που έγραψε στα τελευταία του και
πρωτοκυκλοφόρησαν το 1837, για την υποτιθέμενη συγκλονιστικότερη
στιγμή της ζωής του. ( κατεβάστε στο διαδίκτυο δωρεάν τα "Απομνημονεύματα Π. Π. Γερμανού")
Η επινόηση της
ημερομηνίας αυτής, προήλθε το 1835 από τον Κωλέττη και υλοποιήθηκε το
1838 (Β. Σφυρόερα, “Η επέτειος της Εθνεγερσίας“, “Καθημερινή-Επτά
Ημέρες”, 1-3-2001).
Ιστορικός Σπ. Τρικούπης:
“Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη μονή της Αγ.
Λαύρας ανυψώθη κατά το πρώτον η σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως…” (
“Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως”, τ. Α΄, σ.312, εκδ. Β΄).
Ο Ι. Φιλήμων αποκαλεί τον μύθο της Λαύρας “ψεύδος παχυλόν” (”Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας”, τ.Γ΄, σ.22-1834).
Ο καθηγητής Απ. Β. Δασκαλάκης ομολογεί: “…ουδέν επαναστατικόν γεγονός
εσημειώθη εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας. Κατά την 25ην Μαρτίου ουδείς
ευρίσκετο εν Λαύρα…” (“Πως εκηρύχθη η Επανάστασις εις την Πελοπόννησον”).
Δημοσίευση σχολίου