Φωτογράφος κατηγορεί φιναλίστ των World Press Photo Awards για κλοπή του project της!
www.pttl.gr
Στα αγγλικά ο όρος ονομάζεται plagiarism (λογοκλοπή) και για αυτό ακριβώς κατηγορεί έναν από τους φιναλίστ και υποψήφιο για το World Press Photo Award μία φωτογράφος από το Ιράν.
Συγκεκριμένα η φωτογράφος Solmaz Daryani ανακάλυψε ότι το project του Γερμανού φωτογράφου Maximilian Mann, με τίτλο Fading Flamingos μοιάζει πολύ με το δικό της The Eyes of Earth (The Death of Lake Urmia).
Το project της Solmaz έχει ξεκινήσει από το 2014, βρίσκεται online στην ιστοσελίδα της από το 2016 και αφορά την άλλοτε μεγαλύτερη λίμνη στην Μέση Ανατολή και την 6η μεγαλύτερη λίμνη αλμυρού νερού στον κόσμο, λίμνη Urmia. Σήμερα η λίμνη έχει συρρικνωθεί στο 10% της έκτασης που κάλυπτε.
Ο Maximilian από την άλλη μεριά έχει αναπτύξει το δικό του project από το 2018, ως πανεπιστημιακή εργασία, έχοντας επισκεφτεί το Ιράν, τρεις φορές.
Ο Maximilian με το συγκεκριμένο project είναι υποψήφιος για World Press Photo Award 2020 στην κατηγορία Περιβαντολλογικά θέματα, ενώ με το ίδιο project έχει κερδίσει διεθνή αναγνώριση και έχει μπει στους φιναλίστ του διαγωνισμού Sony World Photography Award 2020, κέρδισε Silver Medal στον διαγωνισμό College Photographer of the Year 2019, πήρε την δεύτερη θέση στα IAFOR Documentary Photography Award 2019, πήρε βραβείο από την Γερμανική Ένωση BFF το 2019, ήταν υποψήφιος για το W. Eugene Smith Student Grant 2019, ενώ έχει επιλεχτεί για την έκθεση του 7th Lumix Festival for Young Photojournalism.
Ένας τρίτος φωτογράφος, ο Rostamkhani, ήταν ένας από αυτούς που παρατήρησαν την ομοιότητα των φωτογραφιών των δύο δημιουργών και μάλιστα έκανε τον κόπο να τις βάλει δίπλα δίπλα για σύγκριση.
Δεν υπάρχει λάθος στο να καλύπτεται το ίδιο θέμα. Στην πραγματικότητα, αυτό βοηθά να γίνει πιο γνωστό ένα σημαντικό θέμα. Παρόλα αυτά, είναι ανήθικο και άδικο να αναπαράγονται τόσες πολλές εικόνες της ιστορίας μου μία προς μία. Κατά τη γνώμη μου, η δουλειά του Mann είναι μια κακή απομίμηση. Τούτου λεχθέντος, αυτό μπορεί να συμβεί με μια εικόνα ή δύο που απεικονίζουν το ίδιο πράγμα σε ένα έργο, με ένα κοινό θέμα, αλλά εδώ φαίνεται πολύ υπολογισμένο.Η ιστοσελίδα Petapixel επικοινώνησε με τον Γερμανό φωτογράφο και ζήτησε την απάντηση του στις κατηγορίες της Daryani, σχετικά με την αντιγραφή του project της.
Ως γυναίκα φωτογράφος από το Ιράν, αντιμετωπίζω τόσα πολλά εμπόδια και δυσκολίες να συνεχίσω το έργο μου και να το κάνω γνωστό. Τώρα ένας άνδρας φωτογράφος από τη Γερμανία έρχεται από το πουθενά και αναδιαμορφώνει ένα μέρος του έργου μου χωρίς καμία αναγνώριση. Ακόμη χειρότερα, καταφέρνει να το αποδώσει καταστρέφοντας την προσωπική μου ματιά. Αλλά τα βραβεία υποστηρίζουν την προσέγγισή του.
Αυτό πονάει τόσο πολύ. Το «Eye of the Earth (μάτι της γης)» είναι μια πολύ προσωπική ιστορία της οικογένειάς μου και των ανθρώπων γύρω από τη λίμνη και έχω πολλούς προσωπικούς δεσμούς μαζί του.
Τώρα έχει κλαπεί (hijacked).
H απάντηση του είναι μακροσκελής:
Η περιβαλλοντική καταστροφή στη λίμνη Urmia στο Ιράν είναι ένα θέμα παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Λόγω της έκτασης και του επείγοντος του προβλήματος που σχετίζεται στενά με την κλιματική αλλαγή και τις γεωργικές πρακτικές, πολλοί επιστήμονες, δημιουργοί ντοκιμαντέρ και φωτογράφοι, ντόπιοι και από όλο τον κόσμο, έχουν ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια να ερευνούν και να τεκμηριώνουν τις επιπτώσεις της ξήρανσης αυτής της λίμνης αλατιού. Έχουν διεξαχθεί πολυάριθμες μελέτες, έχουν εκπονηθεί διάφορα φωτογραφικά έργα και ταινίες ντοκιμαντέρ – έχουν δημοσιευθεί πολλά άρθρα.
Έχω ερευνήσει διεξοδικά για το project μου για τη λίμνη Urmia. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου είδα επίσης το έργο της Solmaz Daryani μαζί με άλλα φωτογραφικά έργα όπως των Ebrahim Noroozi, Newsha įavakolian, Hamed Nazari, Ali Hamed Haghoust, Jalal Shams Azaran, Philipp Breu, Hossein Fatemi, Jalal Shamsazaran και Aletheia Casey.
Με την Solmaz Daryani συναντηθήκαμε από κοντά τον Νοέμβριο του 2019 στο φεστιβάλ φωτογραφίας F2, στο Dortmund, της Γερμανίας όπου παρουσιάστηκαν και τα δύο project μας. Στο Ντόρτμουντ είχαμε μια φιλική και συναδελφική ανταλλαγή σχετικά με τα δικά project μας στη λίμνη Urmia. Θα ήμουν πολύ ευτυχής να μιλήσω ξανά με την Solmaz. Επικοινώνησα μαζί της πριν από μια εβδομάδα, αλλά δυστυχώς δεν απάντησε στα μηνύματά μου. Ελπίζω να μπορέσουμε να έχουμε μία άμεση επαφή το συντομότερο δυνατό.
Κατά τη γνώμη μου, είναι επειγόντως απαραίτητο να υπάρχουν πολλά διαφορετικά projects για το ίδιο θέμα, τα οποία θα καταγράφουν τις εξελίξεις, όπως αυτές στη λίμνη Urmia. Προκειμένου να συνεργαστούμε για τη διάδοση της πληροφορίας, χρειαζόμαστε όλες τις προοπτικές – απόψεις. Το παρελθόν και το τώρα, το ντόπιο και το ξένο. Χρειαζόμαστε προοπτικές από κάθε ανθρώπινο ον. Μόνο με αυτόν τον τρόπο ένα τέτοιο σημαντικό θέμα μπορεί να λάβει επαρκή προσοχή. Γνωρίζω ότι η γυναίκα είναι υπο-εκπροσωπούμενη στη φωτογραφία. Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα στο οποίο πρέπει να δουλέψουμε συλλογικά!
Έκανα τρία ταξίδια στο Ιράν για να εργαστώ στο project μου για τη λίμνη Urmia. Δεν μου είχε ανατεθεί κάποιο project αλλά δούλεψα ανεξάρτητα. Συνολικά πέρασα οκτώ εβδομάδες στη λίμνη. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου την επισκέφτηκα πολλές φορές μαζί με τον fixer μου, Mahdi Zavvar. Έβγαλα περισσότερες από 11.000 φωτογραφίες όσο ήμουν εκεί. Το έργο μου είναι πολύ πιο ευρύ και ποικίλο από τις δέκα φωτογραφίες που υποβλήθηκαν στα World Press Photo Award. Εδώ μπορείτε να πάρετε μια εικόνα για το εκτεταμένο έργο μου: https://maximilian-mann.com/large-edit Κατά τη γνώμη μου, βλέποντας το πλήρες κομμάτι αποκαλύπτεται πόσο διαφορετικό είναι το έργο μου.
Αναγνωρίζω ότι στην επιλογή που υπέβαλα στο World Press Photo, υπάρχουν ομοιότητες με το έργο της Solmaz Daryani, κάτι το οποίο φαίνεται. Ωστόσο, το έργο της Solmaz συνίσταται επίσης και από πολλές άλλες φωτογραφίες. Μέρος του έργου της, για παράδειγμα, συνίσταται σε παλιές εικόνες που δείχνουν την προσωπική της σύνδεση με το θέμα. Πιστεύω ότι η Solmaz έχει μια προσωπική προσέγγιση και σέβομαι βαθιά το έργο της (http://www.solmazdaryani.com). Όπως κι εγώ, η Solmaz έχει πρόσβαση στη διεθνή αγορά και στα διεθνή βραβεία φωτογραφίας . Είναι ένας σεβαστός συνάδελφος που έχει ήδη εργαστεί διεθνώς. Η εργασία της έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό L’OBS (https://visura.co/daryani/stories/iran-wetlands-climate-change), στο National Geographic (https://www.nationalgeographic.com/science/2020/02/aghan-struggles-to-rebuild-cli-mate-change-complicates/) και στο Polka Magazine (https://www.polkamagazine.com/une-photographe-im-mortalise-la-disparition-dun-lac -en-iran-la-terre-de-son-enance /). Έχει επίσης βραβευτεί με μια χορηγία του Magnum Foundation για το έργο της. (https: //www.magnum θoundation.org/projects/2019/7/17/solmaz-daryani-a-sacred-sullied-space).
Η δουλειά μου αποτελείται από μια μεγάλη ποικιλία εικόνων και είναι πολύ διαφορετική. Απορρίπτω αυστηρά την κατηγορία για plagiarism -λογοκλοπή. Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ σκόπιμα τα ίδια μέρη με εκείνη και δεν φωτογράφησα παρόμοιες στιγμές και δυστυχώς έχω απογοητευτεί ότι οι τεράστιες διαφορές μεταξύ των έργων μας αγνοούνται. Όταν εξετάζεται προσεκτικά τα δύο έργα στο σύνολό τους, οι διαφορές γίνονται πολύ σαφείς.
Θα ήθελα να ασχοληθώ με τις ομοιότητες μεταξύ της επιλογής μου που υποβλήθηκε στο World Press Photo και μερικές από τις εικόνες της Solmaz λεπτομερώς:
Επέλεξα το έργο μου για το World Press Photo από άποψη περιεχομένου. Ήταν σημαντικό για μένα να εκφράσω τα βασικά στοιχεία της ιστορίας για τη λίμνη σε αυτές τις δέκα εικόνες.
-> Περιλαμβάνει τη γεωργία, πορεία. Η υψηλή κατανάλωση νερού από τη γεωργία, πέραν της κλιματικής αλλαγής, προκαλεί προβλήματα στο νερό. Προκειμένου να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, φωτογράφισα σε φύτευση μηλιών και το φθινόπωρο την καύση των υπολειμμάτων της γεωργίας. Και οι δύο σκηνές δεν είναι ειδικά γεγονότα, αλλά σκηνές που είναι καθημερινές, που μπορεί κανείς να δει και να φωτογραφήσει σε πολλά μέρη.
-> Φωτογράφισα μια σκηνή στην τσαγερί στο Qalqachi. Το Qalqachi είναι ένα από τα μέρη που μου έδειξε ο fixer μου, όπου μπορείς να καταλάβεις ότι τα χωριά πεθαίνουν. Η τσαγερί είναι το μόνο μέρος όπου οι κάτοικοι συναντιούνται. Για μένα, η τσαγερί έχει ένα συμβολισμό για τον θάνατο των χωριών. Εκτός από εμένα και την Daryani και κάποιοι άλλοι φωτογράφοι έκαναν φωτογραφίες εκεί. Δεν είναι ένα απομονωμένο και άγνωστο μέρος. Κάθε άτομο που θα ρωτήσετε στο Qalqachi θα σας δείξει αυτή την τσαγερί. Ακριβώς όπως έκανε και ο φίλος μου.
-> Υπήρχε περισσότερος τουρισμός στη Λίμνη Urmia. Σήμερα, ο τουρισμός έχει καταρρεύσει. Οι τουρίστες που εξακολουθούν να έρχονται βγάζουν selfie φωτογραφίες με τα smartphones τους μπροστά σε μια περιβαλλοντική καταστροφή. Αυτό είναι ένα παράξενο γεγονός, το οποίο έχω συμπεριλάβει στο έργο μου. Αυτή η σκηνή δεν είναι μοναδική, αλλά βρίσκετε παντού. Η Solmaz και εγώ δεν είμαστε οι μοναδικοί φωτογράφοι που βρήκαν αυτό το θέμα και το φωτογράφισαν.
-> Το πρώην φέρυ είναι ένα από τα σύμβολα της καταστροφής που συμβαίνει γύρω από την Urmia. Κάθε μέρα περνούν εκατοντάδες αυτοκίνητα και το πλοίο φωτογραφήθηκε από όλες τις δυνατές γωνίες από διάφορους φωτογράφους αλλά και από περαστικούς. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα τοπικό αξιοθέατο. Όλοι στην περιοχή ξέρουν αυτό το πλοίο.
> Η λίμνη μετατρέπεται σε μια έρημο. Αυτό είναι ορατό παντού και είναι κεντρικό σημείο της ιστορίας. Η μη οπτικοποίηση αυτών των πτυχών της λίμνης θα ήταν αμέλεια.
Ως ξένος φωτογράφος ντοκουμένου, συνεργάζομαι στενά με διάφορους ντόπιους συναδέλφους – είμαι εξαρτημένος από τις γνώσεις τους. Ένας τοπικός ερευνητής (Fixer) μου έδειξε την περιοχή και τις θέσεις που σχετίζονται με την ιστορία μου (όπως τα πλοία, τα απειλούμενα από εξαφάνιση χωριά και τις τσαγερί, ή ακόμα και τη γεωργική δραστηριότητα).
Η οπτική μου γλώσσα, όπως και της Solmaz, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καθαρή και μάλλον διαφορετική. Η οπτική μου γλώσσα είναι ακόμη πιο διαφορετική από τη δική της. Παρουσιάζω ολόκληρη τη σκηνή αντί να διαλέγω λεπτομέρειες, ελπίζοντας να δημιουργήσω πιο περίπλοκες εικόνες, ανοιχτές σε οποιαδήποτε μετάφραση. Η τονική επεξεργασία των φωτογραφιών στο έργο μου είναι χαμηλή σε αντίθεση και με μειωμένο κορεσμό. Η επιλογή των εικόνων και του εύρους του χρώματος ήταν μια επιλογή που προσαρμόστηκε στο φωτισμό που συνάντησα στη λίμνη Urmia και την βρίσκω κατάλληλη για το θέμα. Γνωρίζω ότι αυτή η οπτική γλώσσα δεν είναι μοναδική. Οποιοσδήποτε μπορεί και του επιτρέπεται να βγάλει φωτογραφίες με αυτόν τον τρόπο. Ο τρόπος μου να φωτογραφίζω δεν είναι αντιγραφή – plagiarism, αλλά μπορεί να γίνει από πολλούς φωτογράφους.
Η δουλειά μου δημιουργήθηκε με αυστηρή εκτίμηση των δημοσιογραφικών προτύπων. Δεν έχω στήσει φωτογραφίες που δεν έχουν επισημανθεί ως πορτρέτα στις λεζάντες. Οι λεζάντες μου είναι σωστές, είμαι αφοσιωμένος στη δημοσιογραφική ακεραιότητα και έχω προσεγγίσει την πολυπλοκότητα του θέματος από διάφορες πλευρές, τόσο οπτικά όσο και στην έρευνα μου. Οι φωτογραφίες μου συμμορφώνονται με τους αυστηρούς κανόνες του World Press Photo Awards, το οποίο είναι αφοσιωμένο στην αλήθεια και την ακριβή ανταπόκριση.
Θεωρώ πολύ λυπηρό το γεγονός ότι η συζήτηση ξεκίνησε χωρίς εμένα – κανείς δεν με ρώτησε για μια δήλωση εκ των προτέρων. Η καταδίκη της λογοκλοπής – plagiarism που έχει δημοσιευθεί στο διαδίκτυο είναι τόσο απλοϊκή και μονόπλευρη. Δεν αποφεύγω τη συζήτηση και ελπίζω ότι αυτό το κείμενο έχει καταστήσει κατανοητές τις μεθόδους εργασίας μου. Και πάλι απορρίπτω κατηγορηματικά τις κατηγορίες για λογοκλοπή.
Maximilian Mann, 11.03.2020
Το γεγονός ότι πολλοί φωτογράφοι φωτογραφίζουν το ίδιο θέμα και άρα κάποιες εικόνες μπορεί να μοιάζουν πάρα πολύ, σημαίνει ότι ο ένας αντιγράφει τον άλλο;
Που αρχίζει και που σταματάει η κλοπή ενός project ενός φωτογράφου;
Ποια είναι η άποψη σας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου