«Το κορίτσι με το κόκκινο μπικίνι που απέδρασε από τη Σοβιετική Ένωση»
Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, εκατοντάδες ήταν εκείνοι που επιχείρησαν να ξεγλιστρήσουν από το ανατολικό μπλοκ προς την Δύση.
Κατάστρωσαν σχέδια, επινόησαν τρόπους, έσκαψαν τούνελ, έκοψαν συρματοπλέγματα, κρύφτηκαν σε αυτοκίνητα, αεροπλάνα, τραίνα, πλήρωσαν υπέρογκα ποσά, μεταμφιέστηκαν, παραχάραξαν έγγραφα και χρησιμοποίησαν τις ποιο απίθανες μεθόδους για να πετύχουν τον σκοπό τους.
Άλλοι τα κατάφεραν και άλλοι όχι…
Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος
Στην ιστορία αυτών των αποδράσεων, ξεχωρίζει μια που αποτελεί «μαύρη σελίδα» για την KGB.
Μιας 18χρονης κοπέλας που έκανε το πιο απλό.
Φόρεσε ένα κόκκινο μπικίνι και κολύμπησε χωρίς να την αντιληφθεί κανείς, προς την ελευθερία!
Η υπόθεση και το κατόρθωμα του κοριτσιού, έγινε πρωτοσέλιδο στον Τύπο όλου του κόσμου και έχει καταγραφεί ως μοναδικό σε σύλληψη και εκτέλεση με αίσιο τέλος…
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1979. ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ
«Έβαλα το κόκκινο μπικίνι μου και κράτησα μόνο το δαχτυλίδι που φορούσα γιατί ήξερα ότι δεν μπορούσα να πάρω τίποτα μαζί μου, διαφορετικά θα μπορούσαν να με βρουν και να με πιάσουν.
Σκαρφάλωσα στο κρεβάτι, στριμώχτηκα στο φινιστρίνι και έπεσα στο νερό όταν το πλοίο ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι».
Η περιγραφή ανήκει στην Λιλιάνα Γκασίνσκαγια η οποία σε ηλικία μόλις 18 ετών πήρε τη μεγάλη απόφαση να αποσκιρτήσει από τη Σοβιετική Ένωση.
Ένα κορίτσι με κόκκινο μπικίνι αφήνει τα πάντα πίσω της και ψάχνει μια νέα ζωή.
Οι ιστορίες για τον λεγόμενο Δυτικό Κόσμο συνάρπαζαν την Λιλιάνα από πολύ μικρή ηλικία.
Η ουκρανικής καταγωγής κοπέλα με πατέρα μουσικό και μητέρα ηθοποιό ερωτεύτηκε τη Δύση μέσα από τις σελίδες των περιοδικών που κυκλοφορούσαν (παράνομα) από χέρι σε χέρι στη Σοβιετική Ένωση.
Όπως θα εξομολογηθεί αργότερα είχε εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα από την Αυστραλία. Έπιασε δουλειά ως σερβιτόρα και συνοδός ανελκυστήρα στο κρουαζιερόπλοιο «Λεονίντ Σουμπίνοφ» θεωρώντας ότι είναι η ιδανική ευκαιρία να αποδράσει.
Στις αναφορές της KGB επισημαίνεται ότι πριν φύγει από το λιμάνι της Οδησσού για την πρώτη της κρουαζιέρα στο εξωτερικό, είχε κοινωνικές επαφές με ναυτικούς από την Ελλάδα, την Ιταλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και με Ιρακινούς δόκιμους.
Αγόρασε «μοντέρνα αντικείμενα» από αυτούς, τα οποία «εμφανώς δεν την άφηναν αδιάφορη».
Αφού σάλπαρε από την Οδησσό το πλοίο παρέλαβε τους επιβάτες στο λιμάνι του Σαουθάμπτον.
Η κρουαζιέρα θα περνούσε από τη Μεσόγειο, την Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό με τελικό προορισμό το Σίδνεϊ.
Κατά τη διάρκεια η Λιλιάνα μιλούσε με επιβάτες, αν και απαγορευόταν.
«Έμαθα ότι συναντούσε κάποιους ξένους και την είδαν να φιλιέται στο κατάστρωμα» θα τονίσει ο καπετάνιος του «Λεονίντ Σουμπίνοφ» όταν τον ανέκρινε η KGB.
Παρότι της έγιναν συστάσεις και παρότι της άλλαξαν δύο φορές θέση η Λιλιάνα υποστήριζε ότι απλά θέλει να εξασκήσει τα αγγλικά της και συνέχισε τις επαφές της με τους επιβάτες.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ
Με την άφιξη του πλοίου στην Αυστραλία η 18χρονη έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο απόδρασης.
Έκανε την πρώτη προσπάθεια στο λιμάνι του Φριμαντλ αλλά την εμπόδισαν κάποιοι συνάδελφοι της.
Στο Σίδνεϊ όμως στάθηκε πιο τυχερή.
Το βράδυ της 14ης Ιανουαρίου 1979 δεν πήγε στο πάρτι που είχε οργανώσει το πλήρωμα προφασιζόμενη πονοκέφαλο.
Έμεινε στην καμπίνα της και έκανε μια τελευταία επανάληψη στις αγγλικές λέξεις που θα χρειαζόταν για να ζητήσει άσυλο.
Βρέθηκε μάλιστα ένα χαρτί στο οποίο είχε γράψει συγκεκριμένες λέξεις στα αγγλικά.
Όταν ένιωσε σίγουρη ότι κανείς δεν παρακολουθούσε πήδηξε στη θάλασσα. Φορώντας μόνο το κόκκινο μπικίνι της βγήκε στο λιμάνι και πλησίασε έναν άντρα που είχε βγάλει βόλτα τον σκύλο του.
Με τα σπαστά αγγλικά της του εξήγησε ποια είναι και τι ακριβώς ήθελε.
H Daily Mirror της Αυστραλίας ενημερώθηκε άμεσα για την υπόθεση και έθεσε την Λιλιάνα υπό την προστασία της.
Το «κορίτσι με το κόκκινο μπικίνι που αποσκίρτησε στη Δύση» ήταν το ιδανικό θέμα.
Η εφημερίδα παρουσίασε την ιστορία της 18χρονης με σχετικό φωτογραφικό υλικό.
Η Λιλιάνα πόζαρε με το μπικίνι της και παραχώρησε συνέντευξη.
Για μεγάλο διάστημα η Λιλιάνα έγινε το κεντρικό πρόσωπο.
Ο Τύπος πίεσε την κυβέρνηση της χώρας να παραχωρήσει άσυλο στο κορίτσι.
Μέσα σε λίγες μέρες ο υπουργός Μετανάστευσης Μάικλ ΜακΚέλαρ ανακοίνωσε ότι αναγνωρίζει καθεστώς πρόσφυγα για τη 18χρονη και της παραχωρεί άδεια παραμονής.
Η Λιλιάνα είχε πετύχει τον στόχο της.
Την ίδια ώρα στην Σοβιετική Ένωση είχε ξεκινήσει επίσημη έρευνα για την υπόθεση. «Εξετάσαμε τα πάντα – τι έκανε αυτό το άτομο, πώς μεγάλωσε, τον χαρακτήρα της, τα χόμπι της, τι την ενδιέφερε, τι διάβαζε- προκειμένου να τεκμηριώσουμε τα κίνητρά της» τονίζει ο επικεφαλής της έρευνας Νικολάι Σουμίλο.
Η KGB κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Λιλιάνα δεν είχε πληροφορίες που θα μπορούσαν να βλάψουν την χώρα και πως «τα κίνητρα που οδήγησαν την Γκασίνσκαγια στο να φύγει παράνομα στο εξωτερικό ήταν η πολιτική της αφέλεια, η επιπολαιότητα, η ηθική κατάπτωση, η επιθυμία για μια “όμορφη ζωή” και η απροθυμία να εργαστεί». Αντίθετα με τη νόρμα που επικρατούσε για όσους αυτομολούσαν η Λιλιάνα δεν κατηγορήθηκε για προδοσία αλλά μόνο για παράνομο ταξίδι σε χώρα του εξωτερικού.
Αντιδράσεις για την 18χρονη υπήρξαν και εντός Αυστραλίας αναφορικά με το πόσο εύκολα της δόθηκε άδεια παραμονής.
Η χώρα είχε υιοθετήσει μια αυστηρή πολιτική στα θέματα πολιτικού ασύλου και το αρνούνταν ακόμα και σε πολίτες του Βιετνάμ ή της Καμπότζης που αποδείκνυαν ότι η ζωή τους βρισκόταν σε κίνδυνο αν παρέμεναν στην πατρίδα τους.
Ήταν προφανές πως η Λιλιάνα δεν κινδύνευε στη Σοβιετική Ένωση και αναζητούσε απλά μια διαφορετική ζωή.
Η πίεση από τον Τύπο όμως και το γεγονός ότι ήταν ένα όμορφο λευκό κορίτσι έπαιξε καταλυτικό ρόλο ώστε να έχει διαφορετική αντιμετώπιση.
Η ΖΩΗ ΤΗΣ
Το πρώτο διάστημα παραμονής της στο Σίδνεϊ η 18χρονη έμεινε σε διαμέρισμα που της παραχώρησε η Daily Mirror.
Εκεί γνώρισε τον φωτογράφο της εφημερίδας Γκρέιαμ Φλέτσερ.
Ήταν παντρεμένος και είχε δύο παιδιά αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να συνάψει σχέση με την Λιλιάνα και τελικά να χωρίσει.
Έγινε ο μέντορας της και ο «ξεναγός» της σε αυτό τον νέο κόσμο.
Με τις επαφές του ο Φλέτσερ εξασφάλισε για την 18χρονη μια γυμνή φωτογράφιση για το πρώτο τεύχους της αυστραλιανής έκδοσης του Penthouse.
Το περιοδικό κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1979 με τίτλο «Το κορίτσι με το κόκκινο μπικίνι χωρίς το μπικίνι» και εξαντλήθηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Η Λιλιάνα πήρε 15.000 για να φωτογραφηθεί ολόγυμνη.
Στη συνέχεια δούλεψε ως χορεύτρια σε ντίσκο, DJ και έκανε πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις.
Μέσα σε λίγα χρόνια τα φώτα της δημοσιότητας έσβησαν για την Λιλιάνα.
Η σχέση της με τον Φλέτσερ τελείωσε και το 1984 παντρεύτηκε τον πλούσιο κτηματομεσίτη Ίαν Χέισον.
Ο γάμος διαλύθηκε το 1990 και στη συνέχεια η Λιλιάνα μετακόμισε στο Λονδίνο.
Εκεί έφτιαξε νέα οικογένεια και πήρε τη βρετανική υπηκοότητα.
Στα 57 του πλέον το «Κορίτσι με το κόκκινο μπικίνι» έχει δύο γιούς και ταξιδεύει συχνά στην Ινδία καθώς ασχολείται με τον μυστικισμό.
Πρόσφατα τα αρχεία της KGB για την υπόθεση της αποχαρακτηρίστηκαν και έτσι η υπόθεση επανήλθε στο προσκήνιο.
Η Λιλιάνα δέχθηκε πολλές προτάσεις για συνεντεύξεις αλλά είτε αρνήθηκε ευγενικά, είτε δεν απάντησε καθόλου.
Η δημοσιότητα πλέον δεν την ενδιαφέρει.
Όπως ήταν αναμενόμενο η ιστορία της Λιλιάνα Γκασίνσκαγια παρουσιάστηκε διαφορετικά στα δύο… μπλοκ της εποχής.
Για τη Δύση ήταν ένα «βασανισμένο» κορίτσι που δεν άντεξε την καταπίεση του σοβιετικού καθεστώτος και την άχρωμη ζωή, ενώ για τους σοβιετικούς μια κοπέλα που πλανήθηκε από τις εικόνες στα περιοδικά και έψαχνε την εύκολη ζωή χωρίς να έχει ηθικούς φραγμούς. Ίσως η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση αλλά το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η Λιλιάνα θα είχε πάρει τόσο εύκολα άδεια παραμονής αν δεν ήταν το εντυπωσιακό «Κορίτσι με το κόκκινο μπικίνι» αλλά μια μεσήλικη κυρία από την Καμπότζη που έδινε αγώνα για την επιβίωση της.
Πληροφορίες
Janus.gr
Daily Mirror
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου