Οι παρακάτω σκέψεις βασίζονται σε δύο πεποιθήσεις, οι οποίες αποτελούν μάλλον κοινό τόπο πλέον σ’ όσους Έλληνες επέτρεψαν στον εαυτό τους να στοχαστεί λίγο περισσότερο πάνω στην πολύμορφη κρίση που πλήττει την χώρα: (α) Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ήρθε για να λύσει προβλήματα, αλλά για να προβληματοποιήσει σ’ ένα διαφορετικό πλαίσιο τις οικονομικές, διεθνείς και υπερεθνικές σχέσεις της χώρας και (β) να διαμορφώσει τις συνθήκες ώστε η χώρα να αποτελέσει το βασικό πιόνι της ελίτ που επιχειρεί να μανουβράρει την παγκοσμιοποίηση προς ένα συγκεκριμένο διεθνές μοντέλο ηγεμονίας που θεμελιώνει την ισχύ της λεγόμενης «uni-multipolarity», η οποία έτεινε να αμφισβητηθεί έμμεσα αλλά ουσιαστικά, κυρίως από την Κίνα, την Γερμανία και την Ρωσία.
Με δύο λόγια η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου μετέτρεψε τον εαυτό της στο βασικό πιόνι εκείνων που δεν επιθυμούν να καταστεί η Ευρώπη ένας αυτόνομος πόλος ηγεμονίας στον............ κόσμο. Δεν έχει καμία σημασία αν ο κ. Παπανδρέου προφασιστεί «κλίμα ανωμαλίας» στην χώρα μας και καταφύγει σε εκλογές. Πολλά γεγονότα έχουν ήδη δρομολογηθεί και η επόμενη κυβέρνηση θα κληθεί να λάβει αποφάσεις εθνικού χαρακτήρα, οι οποίες θα ανατρέπουν σε θεσμικό επίπεδο το status quo στην περιοχή. Ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ φρόντισε να μετατρέψει σε κρίση δανεισμού την σοβαρή δημοσιονομική κρίση που έπληττε την χώρα, εγκλωβίζοντας παράλληλα πολιτεία και κοινωνία σε ένα ελεεινό «προσωρινό μηχανισμό», ο οποίος ήταν σαφές ότι θα κατέληγε σε κοινωνική και οικονομική απορύθμιση, ύφεση, ανεργία και διόγκωση του δημόσιου χρέους. Σήμερα με απόλυτη «ειλικρίνεια» – σπάνια για κυβερνητικό εκπρόσωπο – ο κ. Γιώργος Πεταλωτής, που πήγε στην Τουρκία για σκι, δήλωσε: «Ως χώρα βιώνουμε μια βαθιά κρίση, προχωράμε στο να την ξεπεράσουμε. Πιστεύω ότι θα αποτελέσει αφορμή το να κάνουμε με τους γείτονές μας καινούργιες και καλύτερες συνεργασίες». Δεν θα έπρεπε να απορεί κανείς πώς η ελληνική κρίση θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για την σύσφιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αν γνώριζε ότι εδώ και αρκετό διάστημα μεταξύ Ουάσιγκτον, Νέας Υόρκης και Λονδίνου έχει ωριμάσει η ιδέα μιας Βαλκανικής Συνομοσπονδίας (Τουρκία, Βουλγαρία, Ελλάδα, ΠΓΔΜ, Αλβανία + Κόσοβο).
Το σχέδιο αυτό κυκλοφορεί ευρύτερα στην βόρειο και δυτική Ευρώπη, το γνωρίζουν ασφαλώς οι Ρώσοι, οι Βρυξέλλες και μάλλον όλοι οι άμεσα ή έμμεσα ενδιαφερόμενοι. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται το προσκήνιο, αλλά κυρίως το παρασκήνιο στις τρέχουσες σχέσεις μας με την Τουρκία, η υπόθεση των αγωγών, η φιλολογία περί υδρογονανθράκων στο Αιγαίο, το timing στο σκοπιανό, η πρακτική στις παρενοχλήσεις στρατιωτικού χαρακτήρα στην περιοχή, ο τραγέλαφος και η φημολογία για τα εξοπλιστικά και πολλά άλλα … ακόμα και η επικείμενη επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου στην Ουάσιγκτον, σε κάποιο βαθμό ασφαλώς. Εάν πειστεί και η Γαλλία, καθώς η Γερμανία δεν φαίνεται να έχει σημαντικές αντιρρήσεις - μια και οι προτεραιότητές της είναι να διατηρηθεί ισχυρό το ευρώ, υψηλή η ανταγωνιστικότητά της και δυναμική η παραγωγικότητά της – τότε τα πράγματα θα κινηθούν ταχύτατα εντός του 2011, μέσω τετελεσμένων που θα οδηγήσουν την Ελλάδα να κάνει ένα βήμα που θα την απομακρύνει από τις κεντροευρωπαϊκές δυνάμεις και δύο βήματα προς την αγκαλιά της Τουρκίας, τα οποία θα εμφανιστούν, ασφαλώς, ως συμφέρουσες επιλογές για να απεξαρτηθεί η χώρα από τους «δυτικούς δυνάστες» της. Πρόκειται, δηλαδή, για την ένταξη της Ελλάδας και των υπολοίπων Βαλκανικών χωρών που ανέφερα, στην ζώνη χαλαρής ηγεμονίας της Τουρκίας, η οποία μέσω αυτής της οδού θα εισέλθει στην ΕΕ, δίχως να ενταχθεί επίσημα για τα επόμενα χρόνια τουλάχιστον σε αυτήν. Έτσι διαμορφώνεται ένα γεωπολιτικό «sub-region» μεταξύ Ρωσίας, Κίνας και ΕΕ, που ουσιαστικά θα αποτελεί οργανικό τμήμα της τελευταίας, αλλά υπό την αυξημένη επιρροή της Τουρκίας και την καθοριστική παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου θα επιλυθεί αναγκαστικά και το κυπριακό μέσω ενός μεταβατικού μηχανισμού «power – sharing» για τις δύο κοινότητες και θα αλλάξει εντελώς το καθεστώς του Αιγαίου και ευρύτερα της ανατολικής Μεσογείου. Σε ότι αφορά στο Αιγαίο, θα υπάρξει η πρόνοια ώστε ανατολικά του 25ου μεσημβρινού να ουδετεροποιηθεί η κυριαρχία στα ελληνικά νησιά. Αυτό σημαίνει ότι τα ήδη ελληνικά νησιά και όχι ασφαλώς οι «γκρίζες ζώνες» κατά ΝΑΤΟ, θα συνεχίσουν να βρίσκονται υπό ελληνική διοίκηση, αλλά θα είναι απολύτως αποστρατικοποιημένα και δεν θα απολαμβάνουν ορισμένων δικαιωμάτων εθνικών περιοχών στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, όπως είναι για παράδειγμα η (νομική) υφαλοκρηπίδα. Όλα αυτά προϋποθέτουν μία νέα συνθήκη για την περιοχή, η οποία μπορεί να δημιουργηθεί με πολλούς τρόπους. Νομίζω ότι σε αυτό το κρίσιμο σημείο βρίσκονται οι ουσιαστικές διαβουλεύσεις μεταξύ όλων των εμπλεκομένων μερών αυτή την περίοδο κι έτσι εξηγείται η πολιτική «μαστίγιο και καρότο», που ακολουθούν οι γείτονες. Μη σας φαίνεται περίεργο, αλλά οι συζητήσεις αυτές που άνοιξαν διάπλατα επί Γιώργου Παπανδρέου για να κλείσουν με την επόμενη κυβέρνηση, σχετίζονται απολύτως με την τελική διευθέτηση της διαφοράς της Αθήνας με τα Σκόπια, σ’ ότι αφορά σε μία πλειάδα ζητημάτων που άπτονται αυτού που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «το ζήτημα της ονομασίας της γείτονος».
Άρα το 2011 θα είναι σε κάθε περίπτωση η κρισιμότερη χρονιά για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και του ελληνισμού μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλέον η οικονομική κρίση που επέφερε το καθεστώς, μεταβλήθηκε σε κοινωνική κρίση, η οποία σε λίγο θα εμφανιστεί ως εθνική κρίση, ώστε να υπάρξει δυνατότητα πολιτικών διευθετήσεων που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα, που επιδιώκουν να χειραγωγήσουν την ελληνική κοινωνία για τις επόμενες δεκαετίες. Το πώς θα περάσουμε από την κοινωνική στην εθνική κρίση, αυτό ενδεχομένως να το γνωρίζει ο πρωθυπουργός, οι έμπιστοι σύμβουλοί του και ενδεχομένως πολιτικοί συνοδοιπόροι του σε αυτήν την περιπέτεια, όπως είναι το πατριδοκάπηλο ΛΑΟΣ (δείτε τις τελευταίες δηλώσεις Πάγκαλου, όπου χαρακτηρίζει το ΛΑΟΣ ως τον πιο σοβαρό συνομιλητή). Ενδεχομένως και άλλοι, οι οποίοι επιδιώκουν εκλογές με λίστα και ανάδειξη μίας κυβέρνησης ευρύτερου συνασπισμού, όπου θα χωρούν όλοι οι «καλοί» του καθεστώτος. Το δυστύχημα γι’ αυτούς είναι ότι πλέον τα βήματά τους τούς προδίδουν. Και το ακόμη μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις που δεν εμπλέκονται σ’ αυτά τα παιχνίδια, περί άλλων τυρβάζουν, ανίκανες να οργανώσουν αμέσως ένα σχέδιο εναλλακτικής ηγεμονίας που θα αμφισβητήσει αποτελεσματικά αυτούς που σχεδιασμένα αποσταθεροποιούν την χώρα για να συνεχίσει να υπάρχει και αύριο το υφιστάμενο καθεστώς.
Υ.Γ. Σε αυτό το σύντομο σημείωμα που προβλέπει την σχεδιασμένη επίκληση εθνικών απειλών, πέραν των οικονομικών, ώστε το καθεστώς να δρομολογήσει εξελίξεις για το συμφέρον του και επ’ ωφελεία των κέντρων που ελέγχουν την σημερινή διάσταση της παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχουν αξιολογικές κρίσεις, με την στενή έννοια. Μη γνωρίζοντας τι συζητείται επιμέρους για το περιεχόμενο του τουρκικού «sub-region», δεν μπορώ να προδικάσω τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει την Ελλάδα. Αυτό που σίγουρα δεν την συνέφερε σε καμία περίπτωση, ήταν να ανοίξουν αυτά τα ζητήματα σήμερα και με δεδομένη την πολυεπίπεδη και πολύπλευρη κρίση που επέφερε στην χώρα το καθεστώς και την κατάσταση που επικρατεί στο πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση που λειτουργεί υπό την διακυβέρνηση της τρόικας. Ίσως ο πρωθυπουργός να αποδειχθεί το 2011 η χειρότερη περίπτωση που μπορούσε να μας τύχει την χειρότερη στιγμή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου