Μια βρώμικη ιστορία

Του/Της Λυκούργου Λιαρόπουλου

Ποιος από εμάς δεν άκουσε μεγαλώνοντας τους μεγάλους να λένε κουνώντας το κεφάλι «βρώμικο πράγμα η πολιτική». Πόσες φορές το ακούσαμε και πόσες συμφωνήσαμε και εμείς καθώς μεγαλώναμε. Και όμως, η πολιτική είναι, λένε, «στο αίμα του Έλληνα». Ξέρουμε, αλλά συγχωρούμε τους… «δικούς μας». Ξεχνάμε και συγχωρούμε και ψηφίζουμε ξανά και ξανά. Γιατί;; Ίσως γιατί μέχρι τώρα δεν θεωρούσαμε ότι η «βρώμικη» πολιτική αφορούσε εμάς τους ίδιους. Οι βρωμιάρηδες από το Κράτος κλέβανε, όχι από τα δικά μας. Από τους… άλλους. Εκείνους που πλήρωναν τους φόρους, τα κορόιδα. Όχι από εμάς!


Όμως, φαίνεται ότι τώρα αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι τα του Κράτους είναι δικά μας. Όχι «και» δικά μας, αλλά δικά μας, κατάδικά μας. Εμάς κλέβανε τόσο καιρό. Απόδειξη, ότι τώρα εμείς θα τα πληρώσουμε, αυτά που …φάγανε εκείνοι. Γιατί… «μαζί τα φάγαμε». Και τώρα, ξαφνικά, είμαστε όλοι στα κάγκελα. Έξαλλοι, θυμωμένοι με αυτούς που μέχρι τώρα γλείφαμε και ψηφίζαμε. Μήπως, όμως, είμαστε πιο πολύ θυμωμένοι με τον εαυτό μας. Τι είναι, άραγε, χειρότερο, να σε κλέβουν ή να σε περνάνε για κορόιδο ή κάτι χειρότερο;

Προσέξτε, δεν είναι ασήμαντη αμπελοφιλοσοφία αυτή. Σήμερα, ακόμη και σήμερα, οι πολιτικοί ανερυθρίαστα ζητάνε, ξανά, την ψήφο μας. Σεμνά, είναι η αλήθεια, ορισμένοι το λένε με τρόπο, αλλά δεν άκουσα και πολλούς να πούνε ανοιχτά. «Συγνώμη δεν έχουμε τα μούτρα να ζητήσουμε την ψήφο σας ξανά». Ο κ. Σαμαράς μάλιστα, και όλα τα καλά παιδιά που μετείχαν στο πάρτι του 2004-2009, αναιδώς μας υπόσχονται εκλογές μέχρι να… παγώσει η κόλαση ή αυτοί ξαναγίνουν κυβέρνηση. Οι του ΠΑΣΟΚ μία από τα ίδια. Συνέδριο, Αρχηγός κλπ. Η κυρία Μπακογιάννη το βλέπει αλλιώς. Μας λέει ότι όλοι εμείς που τσαντιστήκαμε και αρχίσαμε να ψαχνόμαστε μεταξύ μας για να κάνουμε παιγνίδι, είμαστε ανώριμοι, δεν «ξέρουμε», έχουμε … ανάγκη τους επαγγελματίες και άλλα τέτοια. Δηλαδή, συγνώμη, ο μαστροπός [νταβατζής, ελληνιστί] τί διαφορετικό λέει στα …κορίτσια «του»;

Όχι!! Νταβατζή δεν ψάχνουμε. Ούτε ανεπάγγελτα παλιόπαιδα, κληρονόμους περιουσιών, τεμπέληδες της πράσινης και γαλάζιας εύφορης κοιλάδας με Μάστερ από Αμερικάνικα Πανεπιστήμια «της σειράς» που καβάλησαν την «Αλλαγή» και στο όνομα του… Πατριάρχη πλούτισαν και άλλαξαν τα φώτα στην Ελλάδα και σε δύο γενιές Ελλήνων. Ξέρουμε ότι η Πολιτική είναι σοβαρή ιστορία, το ξέρουμε καλύτερα από αυτούς. Θέλουμε πολιτικούς, αλλά τύπου Παπαληγούρα, Γιαννίτση, Στέφανου Μάνου και Αλέκου Παπαδόπουλου. Ο ένας πέθανε προ πολλού, αλλά υπάρχει το πνεύμα του και το παράδειγμά του, πέθανε φτωχός σε ένα υπόγειο στην Αναγνωστοπούλου, νομίζω. Ο άλλος, το παλεύει ήδη, παρά το φτύσιμο που έφαγε από το «έμπειρο» πολιτικό σύστημα και μία προσωπική τραγωδία, ο τρίτος δίνει ίσως την τελευταία του αλλά και καλύτερη μάχη και ο τέταρτος μένει να πεισθεί ότι ο ελληνικός λαός θέλει να σωθεί. Μαζί τους, είμαστε και εμείς, νέοι και … ώριμοι, οι πιο πολλοί … ερασιτέχνες της πολιτικής. Ελπίζω με τη βοήθειά τους και την καθοδήγησή τους να τα καταφέρουμε.

*Ο κ. Λ. Λιαρόπουλος είναι Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Βήμα