(από το : mediasoup.gr)
Δελφοί. Πρωί. Πολύ πρωί όμως. Καλεσμένοι του Περικλή σε συνέδριο. Το προηγούμενο βράδυ, η προσκεκλημένη παρέα των δημοσιογράφων, κατέστρωνε πολύπλοκο μυστικό σχέδιο κρεπάλης, σε μπαρ της Ιτέας, με βασική προυπόθεση να μην μας έπαιρνε χαμπάρι ο Γιώργος. Όχι...
γιατί θα ήταν κακό να είναι μαζί μας, αλλά γιατί, το παιδί αυτό, αν υπήρχε ντοκτορά στο ξενέρωμα, θα του ανήκε αυτοδικαίως. Θυμάστε πριν μερικούς μήνες που έγραφα, για μια φωτογραφία, που έψαχνα από εκείνο το ταξίδι; Είναι αυτή που βλέπετε, μ εκείνον απόλυτα προσηλωμένο στην ομιλία του Περικλή, της Μελίνας, (δε θυμάμαι) κι εμένα να καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή, που σηκώθηκα από το κρεβάτι μου. Όχι τόσο για το περιεχόμενο της ομιλίας, αλλά γι αυτό που ήξερα πως θ ακολουθούσε.
Ο Γιώργος θα μας έκανε το τραπέζι. Ο Γιώργος θα έλεγε ανέκδοτα. Θα .... διηγιόταν -ανεκδιήγητα- περιστατικά, με τον μπαμπά, τη μαμά, τ αδέλφια του. Ο Γιώργος θα προσπαθούσε να μας κάνει να νιώσουμε πως ήταν ένας από μας, ο πολιτικός της διπλανής πόρτας. Ο Γιώργος θα έκανε δημόσιες σχέσεις με τον Τύπο, όπως τον είχαν νουθετήσει.
Ποιός να το φανταζόταν εκείνη την άνοιξη, ότι καμμιά 30αριά ανοίξεις μετά, θα σου απευθυνόμουν, αγαπητέ Γιώργο, με τίτλο σε άρθρο μου,
ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ.
Ποιό διεστραμμένο δημοσιογραφικό μυαλό, θα οραματιζόταν -παρότι βοηθούσε και ..η μνήμη του τοπίου- ότι αυτό το, σχεδόν παρείσακτο, αγόρι (λόγω έλλειψης γοητείας κι ενδιαφέροντος), αυτό το αποστειρωμένο (και ευνουχισμένο, όπως τον χαρακτήριζε ο συνάδεφος Σπύρος, ακριβώς πίσω μου, στη φωτο) θα ''αναδεικνυόταν'' (μαζί με μερικούς εξίσου αδιάφορους και ξενέρωτους), σε αρχιτέκτονα της Μεγάλης Ελληνικής Καταστροφής, θα διέλυε και θα ρήμαζε ταχύτατα, τον τόπο και θα μας παρέδιδε τόσο απλά, στις δυνάμεις της νέας κατοχής.
Κι όμως, μπορεί στις δικές μας παρέες να μην είχε σουξέ, σε άλλες παρέες όμως, διεθνούς εμβέλειας, αποδείχθηκε ένα χρήσιμο και αποτελεσματικότατο εργαλείο.
Βρε, μπας και δεν ήταν τόσο Φόρεστ Γκαμπ, όσο πιστεύαμε; Τι κι αν δεν ήξερε να λέει αστεία κι ανατριχιάζαμε όλοι με τ ανέκδοτά του (μπροστά του, ο Στάθης Παναγιωτόπουλος, είναι Γκρούσο Μαρξ). Τι κι αν γέλαγε πάντα, στα λάθος σημεία;
Αμφισβητείται από κανένα μας, το μέγεθος και οι συνέπειες, αυτής της τόσο μεγάλης ''πλάκας''-υπερπαραγωγής, που μας έστησε; Ο Γιώργος, πήρε τελικά το αίμα του, πίσω.
ΥΓ. Κοίτα, τώρα τι ιστορίες μου δημιούργησε, αυτή η παλιά φωτογραφία από ένα συνέδριο στους Δελφούς....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου