να το πουν.
Η 27χρονη Mary ανήκει στη φυλή Nuer του νότιου Σουδάν. Κατά τη διάρκεια εμπόλεμης σύρραξης στη χώρα της, όπου τουλάχιστον 50.000 άνθρωποι έχασαν της ζωή τους, η ίδια έπεσε θύμα απανωτών βιασμών από τους στρατιώτες. Όπως περιγράφει, οι επιτιθέμενοι στρατιώτες πρώτα σκότωσαν τον σύζυγο και τους γιους της. «Όμως, δεν σκοτώνουμε γυναίκες και παιδιά», έλεγαν. «Εμάς μας είπαν ότι μόνο θα μας βίαζαν. Λες και ο βιασμός είναι διαφορετικός από τον θάνατο», αναφέρει σήμερα η Mary, έχοντας πλέον βρει καταφύγιο στην Ουγκάντα, σε μια αμερικανική χριστιανική οργάνωση που προσφέρει στέγαση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εκπαίδευση σε παιδιά ορφανά και γυναίκες που έπεσαν θύματα trafficking.
Όταν οι στρατιώτες σκότωσαν τον σύζυγό και τους γιους της, πέντε από
αυτούς την κράτησαν ακινητοποιημένη και την υποχρέωσαν να παρακολουθεί
καθώς άλλοι τρεις βίαζαν την 10χρονη κόρη της, Nyalaat. «Μετά τον
βιασμό, δεν μπορούσα να αναγνωρίσω το παιδί μου πια. Έβλεπα μόνο αίμα».
Στη συνέχεια, οι άνδρες βίασαν και την ίδια. H Νyalaat πέθανε λίγες ώρες
αργότερα. «Πλέον, ήθελα να πεθάνω κι εγώ», ήταν τα λόγια της μητέρας.
Έπειτα, η Mary βρήκε καταφύγιο σε στρατόπεδο των Ηνωμένων Εθνών, αλλά οι
στρατιώτες εισέβαλαν κι εκεί βιάζοντας όποια γυναίκα έβρισκαν μπροστά
τους. «Οι κανόνες είναι απλοί», περιγράφει. «Αν δεν αντιδρούσες όσο σε
βίαζαν, δεν σε χτυπούσαν. Αν αντιδρούσες, σε χτυπούσαν πάρα πολύ και σε
κακοποιούσαν σεξουαλικά ακόμα και με τα όπλα τους».
Στη συνέχεια, η Mary έφυγε για την Κούβα. Ήταν έγκυος και δεν γνώριζε
ποιος από τους άνδρες που την είχαν βιάσει ήταν ο πατέρας του παιδιού.
Επιπλέον, ήταν πια πολύ αργά για να διακόψει την κύηση. Σκέφτηκε να
δηλητηριάσει το βρέφος μόλις αυτό θα γεννιόταν και να το πετάξει στα
σκουπίδια. «Δεν είχα οικογένεια, δεν είχα χρήματα... Πώς θα μπορούσα να
φροντίσω ένα μωρό, που, εκτός των άλλων, κάθε στιγμή που θα το κοίταζα,
θα μου θύμιζε ό,τι είχα περάσει;» Τελικά, αποφάσισε να το κρατήσει. Κατά
τη διάρκεια των πολέμων, ωστόσο, εκατοντάδες χιλιάδες βρέφη γεννιούνται
από βιασμούς, που, μάλιστα, θεωρούνται τόσο στιγματισμένα, που δεν
έχουν το δικαίωμα να πάνε στο σχολείο ή να λάβουν υπηρεσίες
ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από το Κράτος.
«Ο βιασμός είναι χειρότερος και από βόμβα ή σφαίρα».
Αντίστοιχη εμπειρία περιγράφει και η 28χρονη Jeanna Mukuninwa από το
Κονγκό. «Ο βιασμός είναι χειρότερος και από μια βόμβα ή μια σφαίρα»,
αναφέρει. «Τουλάχιστον, με μια σφαίρα πεθαίνεις. Αλλά αν έχεις υποστεί
βιασμό, η κοινότητα σε αντιμετωπίζει σαν καταραμένη. Κανείς δεν σου
ξαναμιλάει, κανένας άνδρας δεν σου ρίχνει ούτε ένα βλέμμα. Πρόκειται για
ζωντανό θάνατο». Η ίδια, εξάλλου, το ξέρει καλά. Το 2014, κατά τη
διάρκεια ένοπλης σύρραξης στη χώρα, οι στρατιώτες σκότωσαν τους άνδρες
και έκαναν ομαδικούς βιασμούς στις γυναίκες. Η Jeanna ήταν τότε 16 ετών
και δεν μπορεί να θυμηθεί πόσοι άνδρες την κακοποίησαν σεξουαλικά. Κι
όταν κάποιες γυναίκες έχαναν τις αισθήσεις τους από τον πόνο, οι
στρατιώτες προσπαθούσαν να τις συνεφέρουν, απλώς ρίχνοντας πάνω τους
νερό.
Η γυναικολόγος Neema Rukunghu, που έχει αναλάβει πολλές γυναίκες-θύματα βιασμών κατά τη διάρκεια των πολέμων, εξηγεί ότι τα τραύματα πάνω στο γυναικείο σώμα μπορεί να είναι πολύ σοβαρά, αλλά, έστω και με τις απαραίτητες εγχειρίσεις, υπάρχει πιθανότητα να θεραπευθούν. «Αυτά που δεν θεραπεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι τα αθέατα τραύματα. Σκεφτείτε έναν άνδρα που αναγκάζεται να παρακολουθήσει τον βιασμό της συζύγου ή της κόρης του. Αυτή η εικόνα δεν θα βγει από το μυαλό του ποτέ». Μάλιστα, η ίδια έχει αναγκαστεί να αναλάβει και βρέφη που έπεσαν θύματα βιασμών κατά τη διάρκεια πολεμικών συρράξεων. Για παράδειγμα, το 2015, ένα κοριτσάκι 3 μηνών είχε κλαπεί το σπίτι των γονιών του, και επιστράφηκε μια μέρα μετά, σχεδόν νεκρό. Είχε υποστεί τόσο βαριάς μορφής κακοποίηση, που είναι πια αδύνατο να περπατήσει ποτέ ή να κάνει δικά του παιδιά.
Οι σύζυγοι των γυναικών που έχουν κάνει παιδιά από βιασμό, τις θεωρούν υπεύθυνες
Εκτός των άλλων, οι σύζυγοι των γυναικών που κάνουν παιδιά από βιασμό δεν μπορούν να διαχειριστούν το ζήτημα. Παράδειγμα, ο Fabien Mwira που μόλις έμαθε ότι η γυναίκα του, Judith Niraneza, είχε μείνει έγκυος μετά από βιασμό από στρατιώτες, την εγκατέλειψε. Ένα χρόνο μετά, μετά από πίεση των γονιών του, επανασυνδέθηκε μαζί της, αλλά μισούσε το παιδί. Δεν δεχόταν να του αγοράσει φαγητό ή ρούχα και χτυπούσε τη γυναίκα του, λέγοντάς της «να πάει να τα ζητήσει από τον πατέρα του παιδιού». Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνδρες θεωρούν τις γυναίκες τους ένοχες για το βιασμό, νιώθουν ντροπή απέναντι στους συμπολίτες τους και νομίζουν ότι είναι οι μόνοι που κάτι τέτοιο τους έχει συμβεί.
AIDS: Μια ακόμα απειλή για τις γυναίκες-θύματα
Βέβαια, οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και τα σωματικά και ψυχικά τραύματα, δεν είναι οι μοναδικές συνέπειες των συγκεκριμένων βιασμών. Η μετάδοση θανατηφόρων ιών, όπως το AIDS είναι μία ακόμα, εξίσου σοβαρή. Μέσα σε όλη αυτή τη δραματική κατάσταση, τα θύματα εξακολουθούν να αναζητούν – έστω και απατηλά - την ελπίδα. Για παράδειγμα, η Ayak, που όταν ήταν 17 ετών βιάστηκε στο νότιο Σουδάν και ένας από τους βιαστές τής μετέδωσε AIDS, ενώ τώρα εκείνη είναι έγκυος. Ωστόσο, η ίδια αναφέρει ότι αυτό το παιδί θα είναι η μόνη οικογένεια που θα έχει ποτέ. «Θέλω μια οικογένεια, αλλά οι γιατροί λένε ότι δεν υπάρχει θεραπεία για την ασθένειά μου. Κανείς δεν θα με παντρευτεί ποτέ και αυτό το παιδί θα είναι το φιλαράκι μου. Θα κάνουμε, για όσο μπορούμε, παρέα».
Η αλήθεια είναι ότι γίνονται προσπάθειες να προληφθούν και να αντιμετωπιστούν ανάλογα περιστατικά. Οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα προσπαθούν να βοηθήσουν τις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα τέτοιων βιασμών, καθώς και τα παιδιά τους, για να αποκτήσουν μια καλύτερη ζωή. Παράλληλα, οι ίδιες οι γυναίκες βρίσκουν σιγά-σιγά το θάρρος να αφηγηθούν τις ιστορίες τους, ώστε να υπάρχει ενημέρωση. Βέβαια, από την άλλη πλευρά, διαβάζουμε συχνά για τους βιασμούς γυναικών από το ISIS κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία. Παρότι έχουν γίνει, λοιπόν, βήματα προόδου, υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος ενάντια σε αυτό το δραματικό φαινόμενο.tromaktiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου