Αγαπητή και αγαπητέ φίλε

Αγαπητή και αγαπητέ φίλε,

Επέλεξα τον συγκεκριμένο τρόπο επικοινωνίας ελπίζοντας ότι θα αφιερώσεις λίγα λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο σου για να μοιρασθούμε τις ανησυχίες και προσδοκίες που αφορούν το “κοινό μας σπίτι”.

Και όντως, κοινό μας σπίτι είναι το Επιμελητήριο Αχαΐας κατά την επαγγελματική και επιχειρηματική έννοια. Μόνο που είναι “αιχμάλωτο” από μία ολιγομελή ομάδα και το γεγονός πρέπει να θλίβει όλους μας.

Αναγκασμένη από τη 10ετία του, 90 να πάρω τις επαγγελματικές και τις τύχες των δικών μου ανθρώπων στα χέρια μου, λόγω του θανάτου του συζύγου μου, κατενόησα ότι μόνο με σκληρή δουλειά, νοικοκυριό, προκοπή, κοινωνική παρουσία και συνεισφορά θα σταθούμε στα πόδια μας.

Ήθελα, λοιπόν, το φυσικό μου σπίτι, αλλά και όλα τ’ άλλα των ενασχολήσεων μου, να αποπνέουν τον αέρα της νοικοκυροσύνης, της χρηστής λειτουργίας και της αισιοδοξίας.

Στάθηκα όρθια σε όλους τους καιρούς. Και στους εύκρατους και τώρα στους χαλεπούς. Δεν δείλιασα, γυναίκα ούσα, να περπατήσω με τόλμη και αποφασιστικότητα , συμμετείχα στα δημοτικά δρώμενα και τα τελευταία 15 χρόνια με τιμάτε με την εμπιστοσύνη σας και με επιλέγετε επιμελητηριακή σύμβουλο.

Ανέκαθεν, ένιωθα την ανάγκη της ανταπόδοσης. Έτσι και τώρα. Ο φορέας μας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο μεταίχμιο.

Συμμετέχοντας στο απερχόμενο διοικητικό σχήμα, διέκρινα, από ένα χρονικό σημείο και μετά, ότι πρωτοβουλίες και αποφάσεις λαμβάνονταν ερήμην των μελών του Δ.Σ. Ακολουθήθηκε μία επιλεκτική πολιτική, που διευκόλυνε “ημέτερους” και έθετε φραγές και αποκλεισμούς στους πολλούς.

Αυτή η τακτική δεν με εξέφραζε και, διαχωρίζοντας τη θέση μου, διαδραμάτισα ενεργό ρόλο για να γεννηθεί η παράταξη “Επιμελητήριο για όλους”.

Ένοιωσα ότι είναι χρέος μου να παλέψω για ένα Επιμελητήριο ανοικτών θυρών και ίσων ευκαιριών.

Έναν φορέα, που δεν θα ντρέπεται για την υπόσταση του, όπως τα χρόνια των φυλακισμένων Προέδρων.

Βρίσκομαι, λοιπόν, σ’ αυτή τη νέα πρώτη γραμμή ενός όμορφου αγώνα, συναισθανόμενη το χρέος που έχω απέναντι σου, που με έχεις τιμήσει, επαγγελματικά και κοινωνικά, με την εμπιστοσύνη σου.

Είναι ένας αγώνας για να πετύχουμε την ανατροπή των αντιλήψεων και των νοοτροπιών, που οδήγησαν την Ελλάδα και την Αχαΐα στα τάρταρα της πολύχρονης κρίσης.

Κοίταξε την μεγάλη εικόνα: Το δημόσιο χρέος ανέρχεται σε 317 δις. ευρώ. Το κράτος ενίσχυσε τις τράπεζες με 211,5 δις. ευρώ. Δηλαδή, το πραγματικό χρέος μας είναι 105,5 δις ευρώ και θα ήταν μηδενικό αν οι επιτήδειοι θαλασσοδανεισμένοι και κάποιοι πολιτικοί και νταβατζήδες δεν είχαν κρύψει εκατοντάδες κλεμμένα δις στο εξωτερικό!

Από την ίδια νοοτροπία και αντίληψη είναι φτιαγμένες και οι μικρότερες εικόνες των τοπικών κοινωνιών. Ελπίζω, λοιπόν, να γίνεται αντιληπτό για ποια ανατροπή μιλάμε και στην Αχαΐα.

Επιπροσθέτως, υπογραμμίζω ότι έχω μια εκκρεμότητα κι ένα χρέος απέναντι στα παιδιά μου, το Νικόλα και τη Θεοδώρα, που ζουν και δραστηριοποιούνται μαζί μου. Έκαναν τη δύσκολη επιλογή ν’ ανοίξουν τα φτερά τους, χωρίς να λογαριάσουν τα μποφόρ της κρίσης που «χτυπάνε» τον τόπο μας, αν και είχαν κι άλλες διεξόδους.

Χαίρομαι τα παιδιά που παίρνουν τη ζωή επ’ ώμου και από τα δύσβατα μονοπάτια έχουν την πίστη ότι θα βγουν στο ξέφωτο.

Δικό μας χρέος είναι να τα διευκολύνουμε. Το Επιμελητήριο μέχρι τώρα δεν προσφερόταν, γιατί ήταν κλειστές οι πόρτες του στους πολλούς. Ήρθε, όμως, ώρα ν’ ανοίξουν διάπλατα. Να νοιώσουμε το φορέα μας ηθικό και ουσιαστικό μας συμπαραστάτη. Να έχουμε ίσες ευκαιρίες όλοι. Να δώσουμε πραγματική προοπτική στην Αχαΐα. Να ξεπληρώσουμε, εν τέλει, το χρέος μας στη νέα γενιά.

Αν οι σκέψεις μας συμπίπτουν, σε καλώ στις 9, 10 και 11 Δεκεμβρίου να πάμε μαζί στις κάλπες. Και το «Επιμελητήριο για όλους» να είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός για το αύριο της αγαπημένης μας Αχαΐας, το δικό μας και των παιδιών μας.

ΦΙΛΙΚΑ

ΜΑΡΙΑ ΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Υ.Γ. Λειτουργώ και επικοινωνώ πάντα με ευθύτητα. Γι’ αυτό και ευθέως σου ζητώ σταυρό προτίμησης. Γνωρίζοντας ότι πάντα θα είμαι στη διάθεσή σου και τώρα και αύριο, για σένα, για μένα και για τα παιδιά μας..