Αυτοί που τρώνε αστακούς και αυτοί που πατούν στους αχινούς...

Ο Στάθης στον eniko

Αυτοί που τρώνε αστακούς και αυτοί που πατούν στους αχινούς...
Πρόκειται για πραγματική πολεμική επιχείρηση.
Τύπου «σοκ και δέος»!
Πρώτα η έκπληξη. Και μετά ο τρόμος.

Πρόκειται για μπαράζ πυροβολικού. Για στρατηγικού τύπου αεροπορικό βομβαρδισμό-τάπητα.

Μόνον στρατιωτικοί όροι μπορούν να αποδώσουν αυτόν τον Αρμαγεδδώνα των μέτρων που έχει επιπέσει στο σώμα της χώρας εν είδη σμηνών και σμηνών από βιβλικές ακρίδες.

Εντρομοι οι άνθρωποι παρακολουθούν τη διαρκή εξαγγελία μέτρων απ’ τις οθόνες τους. Μέτρα επί μέτρων. Αλλα αποτυγχάνουν κι επέρχεται το μοιραίον, άλλα επιτυγχάνουν (κι επιτυγχάνουν ακριβώς το ίδιο: το μοιραίον).


Η χώρα ζει (δεν ζει) με την ψυχή στο στόμα και, κάθε λίγο και λιγάκι, νέα μέτρα ανακοινώνονται και εξαπολύονται επί δικαίους (οι άδικοι είναι ασφαλείς στα μπούνκερ τους) σωρηδόν, όπως οι βόμβες απ’ τα Στούκας με τη συνοδεία των σειρήνων της προπαγάνδας

να σπέρνουν τον ίδιον τρόμο με τον όλεθρο των εκρήξεων.

Πρόκειται για πραγματικό ψυχολογικό πόλεμο.
Τα μέτρα, για παράδειγμα το τελευταίο «πακέτο» που αφορά στα 11,7 δισ. ευρώ, εν πρώτοις εξαγγέλλονται ως δέσμη, «ικανή, αναγκαία και απαραίτητη», μετά την προηγούμενη ανάλογη δέσμη, η οποία έχει ήδη κάψει αδιακρίτως όσους έχει βρει στο ξάγναντο να πηγαίνουν με τον σταυρό στο χέρι.
 
Αμέσως μετά και έως την «οριστικοποίηση» των μέτρων αρχίζει ένα παιχνίδι «σκέψεων», «προτάσεων για ισοδύναμα», «δεύτερων σκέψεων», «αντιρρήσεων», «αντιπροτάσεων», «επιφυλάξεων» και άλλων συναφών.

Στο μεταξύ, η δέσμη των εν λόγω μέτρων, το «πακέτο» είναι τόσον παράλογο και ατελέσφορο, που αφήνει άφωνους τους πάντες (πλην φοροφυγάδων, «πολιτικών ταγών» και άλλων λαμογίων) και απόπληκτους όσους θα τα υποστούν.

Τίποτα καλύτερο για την προπαγάνδα (τη σειρήνα των Στούκας)! Οσον πιο παράλογο είναι ένα μέτρο, τόσο πιο «δυσάρεστο αλλά αναγκαίο» θα το εμφανίσει η προπαγάνδα.

Αίφνης, ένα «μέτρο» δραπετεύει απ’ το πακέτο. Είναι μέτρο-«λαγός». Ή αυτό θα αποσυρθεί και θα περάσουν όλα τα άλλα, ή ούτε αυτό θα αποσυρθεί, αλλά θα περάσει και αυτό μαζί με τα άλλα,

αφού όμως πρώτα θα μας έχει εξοικειώσει με όλα.

Πώς; το μέτρο αυτό «αποσύρεται», ή «αλλάζει πακέτο», ή επανέρχεται μόνο του (παρ’ ότι είχε «εγκαταλειφθεί»), ή μας το «επιβάλλουν» εκ νέου - ένα ατελείωτο πινγκ πονγκ, ώσπου γίνεται το μπαλάκι μπούμερανγκ και μας βρίσκει κατακέφαλα.

Και βέβαια, όσον εξελίσσεται αυτή η διαδικασία, σκάνε οι αντιπερισπασμοί (φέρ’ ειπείν «τρεις χιλιάδες ανάπηροι μαϊμού», που εν τέλει απεδείχθησαν... 16!!!).

Κι όσον τα μέτρα (εξακολουθούν να) σκάνε γύρω μας σαν χειροβομβίδες, οβίδες και βόμβες διότι αλλιώς «δεν βγαίνει ο λογαριασμός», χάνουν τα θύματα τον λογαριασμό γενικώς, δεν ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν, παραδίδονται, αν έχουν λίγα λεφτά πληρώνουν, αν δεν έχουν ταπεινώνονται, απελπίζονται, παραιτούνται και κάποιοι αυτοκτονούν - «τι να κάνουμε; “παράπλευρες απώλειες”...», θα έλεγε ένας γιάπης - «τι να κάνουμε; πολλοί έχουν την προδιάθεση για κάτι τέτοιο...», θα έλεγε ένα ζόμπι...

Κι έτσι μοιάζουν τα μέτρα που πέφτουν σαν όξινη βροχή πάνω στους πολίτες (εν προκειμένω υπηκόους της Τρόικας) σαν τον καρκίνο.

Στην αρχή το σοκ, η έκπληξη. Μετά ο τρόμος. Μετά η άρνηση - ώσπου λέγε λέγε τα φερέφωνα - έρχεται η αποδοχή, η παραίτηση, η παράδοση.

Αλλά τι είδους εξουσία είναι αυτή και από ποιους ταγούς μπορεί να εκπροσωπείται, ώστε να είναι ικανή να φέρεται στον λαό της ως να επρόκειτο για άμαχο ου μην κι «εχθρικόν» πληθυσμό βαλλόμενο εν καιρώ πολέμου;

Η απάντηση, δική σας...