Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την πρόσφατη δήλωση του κ. Β. Πολύδωρα. Και προσπαθώ να καταλάβω αν της αξίζει να συμπεριληφθεί στον τιμητικό κατάλογο με τα «λόγια μεγάλων...
ανδρών» ή ήταν μια κουβέντα της στιγμής, που η αξία της έγκειται στο ότι θα παιχτεί σε σταθμoύς και κανάλια (άρα θα αποφέρει τον του θορύβου στέφανον) και όχι στο τι όντως φανερώνει και τι πιθανόν υποδηλώνει. Θυμίζω το απόφθεγμα του πρώην προέδρου της Βουλής, αφορμή του οποίου στάθηκε το «αντιστάσεως στόρυ» που διακινεί η κυβέρνηση, απογοητευμένη από το «επιτυχίας στόρυ», που τρεκλίζει παρά περπατάει: «Να προσέχουν μη στενοχωρήσουν τους δανειστές μας και θυμώσουν. Δηλαδή εάν δεν είναι οριζόντια τα πρόσθετα μέτρα, θα είναι καλά; Μπορούμε να παίζουμε με τις λέξεις όσο θέλουμε, με τους ηλίθιους που κυβερνάμε και με τον πόνο τους». Οσο είδα, το σχόλιο αυτό χαρακτηρίστηκε «άκρως ειρωνικό» και «καυστικό». Και ελάχιστη σημασία δόθηκε στην απόφανση περί «των ηλιθίων που κυβερνάμε», που είναι πολύ βαριά, εκτός και υποθέσουμε ότι ειπώθηκε απλώς για να τροφοδοτήσει την περιρρέουσα ελαφρότητα. Ο ίδιος ο ρήτορας, πάντως, τη χαρακτήρισε «ηθικό επιμύθιο». Την αξιολόγησε, δηλαδή, ως σοβαρή, όχι ως αστεϊσμό.
Αν λοιπόν τα πράγματα είναι σοβαρά, μπορούμε να κάνουμε ορισμένες υποθέσεις. Πρώτη, ότι όσα είπε ο κ. Πολύδωρας ανήκουν στην τυπική κατηγορία «Ατάκες της Στιγμής», στόχος των οποίων δεν είναι το καθαρό νόημα, αλλά ο ήχος, ο ντόρος μάλλον, η βαβούρα, ο σαματάς: μιλάμε όχι για να πούμε κάτι με ουσία, αλλά για να ειπωθεί από κανάλι σε κανάλι και από μπλογκ σε μπλογκ ότι κάτι είπαμε και να ξανακερδίσουμε έτσι ένα εκλογικώς ωφέλιμο μερίδιο δημοσιότητας.
Δεύτερο ενδεχόμενο, να υπάγονται οι διαπιστώσεις του κ. Πολύδωρα στην κατηγορία «Παραπονεμένα Λόγια». Εδώ συσσωρεύονται οι ρήσεις όσων πολιτικών ανακαλύπτουν τη γοητεία της κριτικής μόνον όταν βρεθούν έξω από το κλειστό σύστημα της εξουσίας· όταν, δηλαδή, πάψουν να κατέχουν μικρό ή μεγάλο θώκο, οπότε, πικραμένοι και με την πεποίθηση ότι αδικήθηκαν, ενίστανται, ψέγουν το κόμμα τους και την κυβέρνησή του, παίρνουν κάποια απόσταση, ώσπου να τους ξανασυνετίσει το άγχος μήπως βρεθούν οριστικά εκτός παιχνιδιού, τιμωρημένοι από τον ενοχλημένο αρχηγό. Η κυνική βυρωνική διάγνωση περί «των ηλιθίων που κυβερνάμε» μπορεί να ανήκει και στην πρώτη και στη δεύτερη κατηγορία, διατηρεί, ωστόσο, την αυτοτέλειά της. Οπότε αναρωτιόμαστε: Εννοεί, άραγε, ο κ. Πολύδωρας ότι οι εξουσιάζοντες αντιμετωπίζουν πάντοτε τους εξουσιαζόμενους ως ηλίθιους ή αυτό συμβαίνει ειδικά με τη σημερινή κυβέρνηση, που άλλα λέει, άλλα εννοεί και άλλα πράττει; Κι όταν υπούργευε και ο ίδιος, μας μεταχειριζόταν επίσης ως ανόητους εμάς τους κυβερνώμενους ή άφηνε αυτή τη δουλειά στους εν εξουσία αδελφούς του; Ο,τι κι αν ισχύει, ακόμα κι αν πρόκειται για αντεστραμμένη κολακεία, παραμένουμε «ηλίθιοι». Δηλαδή προσβεβλημένοι.
Παντελής Μπουκάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου