Μια Ελληνίδα επιστρέφει σπίτι της στο βομβαρδισμένο Χαλέπι...

Μια Ελληνίδα επιστρέφει σπίτι της στο βομβαρδισμένο Χαλέπι...

Το Χαλέπι αποτελεί ιστορικά μία από τις αρχαιότερες πόλεις που κατοικούνται. Μέχρι που ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, o oποίος διέλυσε τα πάντα, ήταν μια...
πανέμορφη, ήρεμη πόλη, με μεγάλες πλατείες, σιντριβάνια, εντυπωσιακά τζαμιά, διάσημη παραγωγή σαπουνιών, το αρχαιότερο κλειστό σουκ (αγορά) στη Μέση Ανατολή, ενσωματωμένο στην καθημερινότητα των ντόπιων, την παλιά περιοχή Τζντάιντε με τις χριστιανικές εκκλησίες και τα αρμένικα μαγαζιά – πόλος έλξης επισκεπτών. Αυτός ο υπέροχος τόπος και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας σήμερα έχει μετατραπεί, σε μεγάλο ποσοστό, σε συντρίμμια. 
Συγχρόνως, σημαντικό μέρος του πληθυσμού έχει αφανιστεί από τρομοκρατικά «τυφλά» χτυπήματα, πείνα, αρρώστιες, καθώς τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, και από βάναυσες δολοφονίες των τζιχαντιστών, ενώ εκατομμύρια το έχουν εγκαταλείψει, αναζητώντας μια νέα ζωή εκτός συνόρων. 
Πρόκειται για έναν λαό που μέχρι πρότινος ζούσε ειρηνικά, παρ' όλες τις θρησκευτικές διαφορές που προέκυπταν μεταξύ των κατοίκων. 
Η Πένυ (το πλήρες όνομά της είναι στη διάθεση του περιοδικού) είναι μια δυναμική Ελληνίδα που πριν από 28 χρόνια εγκατέλειψε τη σιγουριά της Ελλάδας για να παντρευτεί εκεί έναν μουσουλμάνο Σύριο, τον οποίο ερωτεύτηκε, ξεκινώντας μια ολότελα νέα, πολιτισμικά διαφορετική ζωή. Ως εκ τούτου, βρισκόταν εκεί όταν ξεκίνησαν όλα όσα εμείς παρακολουθούμε μέσα από την τηλεόραση. 
Η ζωή η δική της όσο και της οικογένειάς της απειλήθηκε επανειλημμένως, είδε την πόλη της να γίνεται αποκαΐδια, αγαπημένους φίλους να χάνουν τα πάντα, ενίοτε και τη ζωή τους. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει επιστρέψει, μαζί με τον γιο της, στην Αθήνα. Ο σύζυγός της αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει τον τόπο του, φυλάσσοντας τις Θερμοπύλες. 
Η ίδια αναγκάζεται να επισκέπτεται τακτικά το σπιτικό τους, επιστρέφοντας στην κόλαση που αποτελεί πια ο αλλοτινός αυτός παράδεισος, αψηφώντας κάθε φορά τρομερούς κινδύνους. Συνάντησα τη θαρραλέα αυτή γυναίκα, η οποία εξακολουθεί να εκφράζει την εμπιστοσύνη της στον Πρόεδρο Άσαντ, θεωρώντας ότι δεν είναι εκείνος ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν στην πολύπαθη δεύτερη πατρίδα της.

-Φέτος τον Μάρτιο ο πόλεμος στη Συρία κλείνει 7 χρόνια. Θυμάσαι πόσο καιρό πριν διαφαινόταν ότι τα πράγματα θα πήγαιναν προς τα εκεί; Μας κατέλαβε εξαπίνης! Δεν διαφαινόταν τέτοιου είδους πρόβλημα και η Αραβική Άνοιξη ήταν πολύ μακριά. Μαθαίναμε όλα όσα συνέβαιναν στην Αίγυπτο και λέγαμε ότι θα σταματούσε εκεί, ότι δεν θα έφτανε μέχρι εμάς. Για ποιον λόγο, άλλωστε; Το βιοτικό επίπεδο στη Συρία ήταν σε πολύ υψηλότερο επίπεδο, οι βιομηχανίες και οι βιοτεχνίες έδιναν εργασία, ο λαός ζούσε με ομόνοια και κατανόηση. Όλοι ήμασταν απόλυτα ασφαλείς στην καθημερινότητά μας. Όταν ξέσπασαν τα επεισόδια στην κωμόπολη της Νταράα πιστέψαμε πως η κατάσταση θα διευθετούνταν εκεί.


Οι φίλοι μας έχουν φύγει, έχουν σκοτωθεί, έχουν ακρωτηριαστεί, έχουν τυφλωθεί, έχουν μισοτρελαθεί. Πριν από τρεις μήνες το σπίτι ενός συναδέλφου του άντρα μου δέχτηκε τυφλό χτύπημα. Σκοτώθηκαν η γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του.


Κι όμως, η Συρία κυβερνιέται από ένα καταπιεστικό καθεστώς, το κόμμα Μπάαθ και την οικογένεια Άσαντ εδώ και δεκαετίες...

 Όσον αφορά το κόμμα Μπάαθ, την εποχή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση θεωρήθηκε επαναστατικό. Η προηγούμενη κατάσταση χαρακτηριζόταν από μεγάλη διαφθορά. Το Μπάαθ ξεκίνησε από νασεριστές και αλεβίτες μαζί με χριστιανούς και σουνίτες, που αποτέλεσαν και τα ιδρυτικά μέλη. Σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το κόμμα που ήταν τότε. Ανέλαβε ουσιαστικά το 1973, μετά τον πόλεμο με το Ισραήλ, όταν η Συρία αποτελούσε, μαζί με την Αίγυπτο, κοινό κράτος. Υπάρχει διαφθορά, πάντα υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Δεν νομίζω ότι δεν θα υπήρχε αν είχαμε άλλη κυβέρνηση, γιατί έτσι είναι ο τρόπος ζωής εκεί. Το να δώσεις μπαξίσι δεν είναι επιλήψιμο, είναι τρόπος να κάνεις τη δουλειά σου. Βέβαια, είναι η άκρη του νήματος, αλλά, επαναλαμβάνω, είναι τρόπος ζωής. Σήμερα κυβερνά ένας άνθρωπος που δεν ήταν στη σειρά διαδοχής, ανέλαβε λόγω του θανάτου του αδελφού του. Το κόμμα, όμως, δεν είναι αυτός, είναι αυτό που υπήρχε προ της διακυβέρνησης Μπασάρ και θα υπάρχει και μετά από αυτόν. Το κόμμα δεν είναι πρόσωπο αλλά σύστημα εξουσίας μέσα στο οποίο οι σουνίτες είναι πλειονότητα. Προσωπικά, ανήκω στους συμπαθούντες. Ανέλαβε το 2000, μετά τον θάνατο του πατέρα του, και θεωρώ ότι βελτίωσε κατά πολύ τη θέση της Συρίας. Στην πραγματικότητα, την έβγαλε από τη σκιά του σοβιετικού τύπου κράτους στην καπιταλιστική Δύση. 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ

πηγη lifo.gr